Optimus Primavera Sound – Donderdag

Waarom zou je een goed idee voor jezelf houden? Dat moeten ze gedacht hebben, bij de organisatie van Primavera in Barcelona. Dus zochten ze een park in Porto, vroegen ze een hoop bands om nog een weekje in het zuiden te blijven en aldus ontstond Optimus Primavera Sound. In het Parque da Cidade. Ik ben eigenlijk wel een voorstander van een festival in de stad. Alles is dichtbij, des avonds keer je weer terug naar een echt bed en als het regent, dan kun je de volgende dag tenminste schone en droge kleren aantrekken. Niet dat het regent in Porto, althans niet zoveel. De weersvoorspellingen waren niet al te best, maar met een buitje van twee minuten valt te leven. Dat gezegd hebbende, was het idee om een festival in dit stadspark te organiseren een puik idee. In Porto is geen meter vlak en dat geldt ook voor het Parque Da Cidade. En de beide hoofdpodia liggen aan de voet van de heuvel en daardoor heb je altijd goed zicht op de podia. Primavera kent in totaal vier podia, maar de eerste dag is vooral een opwarmertje en twee podia worden pas later in gebruik genomen.

mij=Door: Gr.R. Foto's: Erik
Hoewel Portugal nou niet echt bekend staan om haar efficiëntie, worden de rijen voor de ingang weggewerkt met een snelheid waar Lowlands jaloers op kan zijn. Dat laat onverlet dat we de eerste twee acts missen, mede omdat het openbaar vervoersysteem dan weer minder efficiënt is. We openen daarom met het soloproject van Deerhunters Bradford Cox, Atlas Sound. Cox maakte, als broekie thuis, met behulp van wat taperecorders en een gitaar, gelaagde soundscapes. En bij terugbeluistering bleken daar toch best aardige dingen. Reden om ze maar eens op het podium uit te voeren. Op het podium is Cox in het bezit van een enorme effectenbak en hij is niet bang om die te gebruiken. Samen met een stream of consiousness manier van werken weet je dus nooit waar het naar toe gaat, en dat pakt niet in alle gevallen goed uit. In zijn eentje, met akoestische gitaar en mondharmonica, weet hij wel, op deze manier, een enorm groot geluid te produceren. Een geluid dat ook bij tijd en wijlen snoeihard is. Maar gelegen in het gras, op de heuvel, is het goed vol te houden.

Ook Yann Tiersen is niet vies van een groot geluid en een effectje meer of minder. Tiersen is Frans. Wellicht is dat de reden dat de man rijkelijk citeert uit het oeuvre van Jean Michel Jarre. Is ook niet zo moeilijk, want de man is liefhebber van vintage synthesizers. Dat betekent dat ook een band als Kraftwerk nooit ver weg is, al klinkt Tiersen veel organischer dan beide acts. Hij verliet het rockgevoel nooit uit het oog en de man is ook op de hoogte is van goede folk. Samen met een serie redelijk sterke nummers, zorgt dat ervoor dat Tiersen een buitengewoon puike festivalact is en zorgt voor het hoogtepunt van de dag.

Wie ook citeert uit andermans werk zijn The Drums. Helaas komen zij er niet mee weg. De New Yorkers The Drums spelen een soort van britpop en de eerste gedachte is: “doe dat nou niet jongens.” Britpop is van de Engelsen, die kunnen dat. Zanger Jonathan Pierce probeert zelfs te sneren als een Brett Anderson, maar komt zelfs niet een beetje in de buurt. Volgens Pierce zijn de jongens inmiddels drie jaar op tour en hoeven ze, na Primavera, nog maar een optreden en dan mogen ze naar huis. Misschien is dat maar beter ook, want de koek is duidelijk op bij The Drums. Het hele optreden is ongeïnspireerd en van de al eerder genoemde fake britpop blijft hoegenaamd helemaal niet hangen.
Aangezien zijn naam al even viel, mag bij nog even blijven. Want Brett Anderson heeft er namelijk wel zin in! De rest van de band staat als een stel zoutzakken op het podium, maar Brett heeft het als een persoonlijke missie opgevat om alles en iedereen bij het optreden te betrekken. En dat lukt ‘m aardig. “Animal Nitrate” wordt al vroeg ingezet en daarna heeft Suede een makkie. Anderson laat zien hoe het wel moet, een goed fesivaloptreden geven en rent en springt over het podium. En zijn sneer blijft natuurlijk fantastisch. Nee, Suede veegt de vloer aan, met de jonkies van The Drums.


Primavera Sound Porto wordt dit jaar voor het eerst georganiseerd. Dat is niet echt af te zien, want alles is redelijk strak georganiseerd. Alleen is de voedselvoorziening nog niet in lijn met de rest van het festival, want Porto heeft zoveel meer te bieden dan een KFC of vage stukken pizza. Een goede wijn bijvoorbeeld. Het festival kent een uitstekende wijnbar en dat is eens wat anders dan een plastic beker bier. Vooral ook omdat het geserveerd wordt in, weliswaar plastic, fatsoenlijk glas. Met een puike Crasto, uit de Douro, in de hand, maken we ons gereed voor het hoogtepunt van de avond, de psychedelische rockers van Mercury Rev.

De avond is gevallen in het Parque de Cidade en dat geeft een Mercury Rev concert meerwaarde. De rookmachine staat op standje 11, de lichtman draait overuren en Mercury Rev doet waar ze goed in zijn: kamerbrede melodieën de weide opslingeren. Jonathan Donahue is niet echt spraakzaam, maar laat vooral de muziek spreken. Suede heeft de boel opgewarmd en Mercury Rev, kopt de bal binnen. Donahue heeft de ooievaarsstand van Tull’s Ian Anderson geperfectioneerd en zweept met grote en wijdse gebaren het publiek op. En als “The Dark in Rising” wordt ingezet als slotnummer, valt heel Optimus Primavera Sound elkaar in de armen en zingt uit volle borst mee. In onze dromen zijn we allemaal sterk. Veel beter gaat het niet meer worden vanavond. We gaan met onze nieuwe vrienden dan maar weer na de wijnbar om na te praten over dit fenomenale concert, terwijl The Rapture op de achtergrond de soundtrack verzorgt. De kop is eraf, Primavera is begonnen. Nog drie dagen te gaan…