Simone White

Dochter van een folkzangeres en beeldhouwer, kleindochter van een burleske-performer en poëet: Simone White (42) groeide op in een gezin vol kunstzinnige entrepreneurs. Logischerwijs is kunst haast een symbiotische component in al haar doen en laten. Schrijven, zingen, fotograferen, acteren: White heeft het allemaal schijnbaar in de poriën opgenomen. Door de tengere liedjesschrijver uit Los Angeles bruist een overvloed aan interesses en nieuwsgierigheid. Aan vertrekpunten en bestemmingen is er evenmin tekort: haar geboorteplaats Oahu, Hawaii, New York, Seattle, Londen, etcetera. Tegenwoordig leeft White een bescheiden bestaan in Echo Park, waar ze haar belevenissen in haar moestuin dichterlijk vastlegt op Twitter.

Voor het grote publiek is White vooral bekend van het fluisterfolkhitje 'The Beep Beep Song', dat werd gebruikt voor een reclamespotje van het automerk Audi. Met haar thirty something was dit een definitieve doch relatief late doorbraak. Ondanks het succes klampt White sterk vast aan haar principes: haar muziek mag bijvoorbeeld niet gebruikt worden voor eetproducten die niet voldoen aan het biologische keurmerk. Op het album met de ironische titel I Am The Man (uitgebracht op Damon Albarns Honest Jon-label) heerst een doordrenkte, onderhuidse diepgang. Haar ongedwongen, onderkoelde en lichtvoetige zangstem vormt een schril contrast met haar scherpe dialogen, zonder dat haar liedjes hautain aanvoelen.

mij=Interview: Jasper
File Under treft White aan in De Balie, waar ze later vandaag een optreden geeft tijdens Indiestad. Het is haar eerste tournee met begeleiding van een band. 'We krijgen vandaag geen soundcheck, dus hopelijk loopt alles straks op rolletjes', knikt Simone met onzekere glimlach. Aarzelend fröbelt ze met het bestek aan haar maaltijd. White: 'Het is een uitdaging. Eerst was het slechts mijn stem en mijn gitaar, dus ik wist snel hoe alles van tevoren ging klinken. Als het mis ging kon ik altijd switchen naar een nieuw liedje. Als bandbezetting doen we veel nieuwe dingen: backing tracks, effectenpedalen…' De kraaienpootjes rondom haar grote uitpuilende ogen zitten iets dieper in haar gezicht gegrift, maar White heeft niets aan schoonheid ingeleverd.
Met fonkelende blik laat ze de foto op de hoes van haar nieuwste album Silver Silver zien. Een curieus familiekiekje uit haar jeugd, geschoten door haar vader: een vriend van de familie speelt een wiegenliedje op gitaar voor de kleine, duttende Simone op een zonnig strand, terwijl haar moeder op de achtergrond naakt een handstand doet. White: 'Het album zou eerst 'Every Little Now And Then' heten, het laatste liedje op de plaat. Het is geschreven door mijn tante toen ze veertien was. Begin jaren vijftig was ze een songschrijfster. Gelukkig kreeg ik toestemming van het label om het te gebruiken voor mezelf.' Ze vertelt dat haar tante dit jaar is overleden. 'En de zus van mijn vriendje. Vervolgens ging mijn relatie stuk en werd ik verliefd op iemand anders. Een van de liedjes, 'In The Water Where The City Ends' is geïnspireerd op de zeebeving in Japan. Dus ja…veel ups and downs.'
Opnieuw een bewogen jaar in het bewogen leven van de markante zangeres. Een leven dat Simone niet alleen registreert in haar muziek, maar dus ook in de vormgeving van haar albums. Op de cover vanI Am The Man staat haar moeder naakt afgebeeld met een baby luipaard. De beelden wekken de impressie dat Simone afkomstig is uit een kunstzinnige hippie-gemeenschap waar alles in de vrije loop kan en mag. Niets is minder waar: van haar derde tot haar zestiende levensjaar waren haar ouders lid van de Fellowship of Friends, een omstreden sekte die vandaag de dag nog bestaat – met zelfs een nederzetting in Amsterdam.

Haar ouders stapten uit de Fellowship toen bekend werd dat sekteleider Robert Earl Burton zich vergreep aan jongens. Tijdens het merendeel van haar jeugd bleef White echter onderworpen aan de strikte, esoterische regels en richtlijnen binnen de afgebakende gemeenschap. 'Je mocht alleen klassieke muziek luisteren. Geen televisie, geen films. Een opera of museum bezoeken was wel toegestaan', zwoegt White. 'Je mocht als vrouw alleen een rok of jurk dragen. Geen humor of ironie, geen samentrekkingen in woorden.' Simone houdt haar armen aan weerszijden, met vork en mes in hand. 'Daarom eet ik nog steeds zó – in de Europese stijl. Dat is mij aangeleerd in de Fellowship.'
Blik je nog vaak terug naar het opgroeien in de Fellowship?
'Ik begin eindelijk verzoening te vinden met dingen die ik daar heb ervaren als kind. Je moet het op een gegeven moment leren aanvaarden. Jarenlang was ik er nogal nuchter over: 'oh mijn ouders waren lid van een sekte, whatever.' Maar nu ik er vaker aan terugdenk…weet je, ik heb zelfs therapie gevolgd hiervoor (lacht onwennig)! Ik wilde het onderwerp ter discussie brengen en erachter gekomen hoe het mij gevormd heeft…om alle losse einden eruit te plukken.'
Hoe ervoer jij het leven buiten de Fellowship in het begin?
'Ik voelde mij als een buitenaards wezen…ik weet alleen niet of dat aan mij lag of aan de Fellowship. Maar het duurde jaren – tot diep in de dertig – voordat ik mij op mijn gemak voelde erover te praten. Zoals nu met jou. Volgens mij ben ik van nature een sociaal persoon. Ik kom graag in contact met andere mensen. Maar voor een lange periode wist ik niet hoe ik met anderen om moest gaan, dankzij mijn opvoeding. Ik was altijd de nieuweling, omdat wij zo vaak van de ene naar de andere plek verhuisden. Medeleerlingen op school wisten vaak niet waar ik over praatte. De sekte was zo geheimzinnig, ik mocht bijna nergens over praten. Steeds moest ik nadenken en stilstaan bij wat ik wel en niet mocht prijsgeven. Ik was heel verlegen.'
Even iets heel anders. De manier waarop jij jouw Twitter-account gebruikt fascineert mij enorm. Jouw tweets zijn net kleine verhaaltjes. Wat is het idee hierachter?
(lacht) 'Ik probeer altijd alle 140 tekens benutten. Niet meer, niet minder. Ik zie het als een soort kruiswoordpuzzel. (pauzeert)…ik denk dat Twitter mij helpt een betere schrijver te worden.'
Kun je dat nader verklaren?
'Als een woord twee letters mist, dan lezen mensen desondanks het hele woord, snap je…? Voor mij is het een obsessieve, compulsieve bezigheid. Ik blijf schuiven met woorden totdat ik exact 140 tekens heb. Het enige wat ik mezelf toelaat is het weglaten van de interpunctie – dat gebeurt alleen als ik geen passend alternatief woord kan verzinnen. Meestal lees ik niet eens wat andere mensen over mij tweeten. Noch tweet ik over optredens en dat soort dingen. Alhoewel, nu ik op tournee ben doe ik dat wel af en toe. (lacht) Maar ik zie het vooral als een soort poëzie…of een haiku! Ik ben op zoek naar andere twitteraars die ook zoiets doen, maar ik kan ze niet vinden. Dus als jij iemand ziet die iets soortgelijks doet, laat me weten!'
Zal ik doen. Maar een haiku, daar dacht ik dus ook meteen aan. De dingen die jij beschrijft zijn vaak alledaags, of juist erg willekeurig.
'Ik zie het bijna als een soort dagboek, waarin ik bepaalde dingen in detail probeer vast te leggen. Dan kan ik me bijvoorbeeld de dag herinneren dat ik die spotvogel in een boom aantrof. Maar ik wil het beperken tot de natuur en alledaagse gebeurtenissen, omdat…ik bedoel, wat is er eigenlijk nog meer!? (lacht) Ik begon met schrijven van kinds af aan, nog voordat ik muziek wilde maken. Het waren korte verhaaltjes of gedichten. Ik wilde schrijver worden. Later, toen ik in de twintig was, schreef ik scripts voor korte films. Maar Twitter, dat vind ik iets bijzonders: de manier waarop je iets vanuit jezelf direct de hele wereld instuurt. Op Facebook wacht je telkens tot er iemand commentaar geeft, dat vind ik niks. Dan ga je als snel tobben waarom jouw bericht geen reacties krijgt. Twitteren doe ik meer voor mijzelf dan voor andere mensen…ik ben ook altijd verbaasd wanneer ik er achter kom dat iemand ze leest! (lacht)'
Heeft het te maken met jouw achtergrond: jouw familie zit vol kunstzinnige individuen. Is kunst bij jou een soort symbiose geworden?
'Misschien wel! Wellicht zit het in mijn DNA, is het iets in mijn bloed. Ik heb geen idee. Niemand heeft mij ooit verteld wat ik zou moeten uitoefenen. Waarom ik gedichten schrijf…tja, ik heb het altijd al gedaan! Het is voor mij dus iets natuurlijks.'
Qua instrumentatie is Silver Silver heel anders dan jouw voorgaande platen. Meer elektronica, meer knip- en plakwerk, minder nadruk op zang en gitaar. Moest je regelmatig tegen jouw niche als singer-songwriter indruisen?
'Het proces rondom deze plaat was heel anders. Bij voorgaande albums had ik nummers vaak al klaar liggen voor de opnames. Het opnemen zelf ging vaak in slechts twee op drie takes. Daarna werd er nog wat overige instrumentatie toegevoegd. Binnen een week was de plaat bij wijze van spreke af. Maar bij Silver Silver duurde het bijna een jaar. Het album ontstond door veel te experimenteren in de studio. Ik kreeg de tijd en ruimte om mezelf bloot te geven en verschillende dingen uit te proberen. Natuurlijk was ik er niet élke dag mee bezig…er waren veel periodes tussen de sessies door. Daarnaast gebeurden er allerlei emotionele dingen in mijn nabije omgeving. Maar, terugkomend op jouw vraag: ik denk dat deze plaat juist méér mijn niche is, omdat het iets is wat ik zelf eerder op zou zetten.'

Op deze plaat klink je in tekstueel opzicht wat meer intuïtief, in tegenstelling tot het intellectuele woordgeknutsel op bijvoorbeeld I Am The Man.
'Mijn vorige albums hadden meer een politieke inslag. Ik had een duidelijke boodschap, een verhaal dat ik kwijt wilde. Bij deze plaat – mede door de uitgestrekte periode waarin alles tot stand kwam – liet ik het gevoel wat meer in de vrije loop. Dat komt vooral omdat ik de muziek ditmaal niet op gitaar schreef. Daar kwamen vooral van die ambient instrumentale stukken uit voort. Nummers als 'Frogs' of 'Bonnie Brae' kun je niet op gitaar schrijven. Die voelen heel erg pril, bijna als een soort veldopname. Ik denk dat ik erg ben gegroeid, vooral doordat ik meer wilde dan slechts een verzameling liedjes op gitaar. Als persoon heb ik altijd affiniteit gehad voor al het natuurlijke. Met technologie kon ik weinig. Maar nu besef ik niet alleen dat ik veel in mijn mars heb, maar ook waar mijn muzikale interesses precies liggen. Ik luister helemaal niet naar singer-songwriters, maar bands als Throbbing Gristle…! Ik wil mezelf niet meer beperken door slechts met gitaar te werken. Ik was aan het schrijven met een kleur, nu heb ik een hele regenboog! Natuurlijk ik blijf waarde hechten aan de eenvoud en puurheid van een liedje schrijven op gitaar, maar er zijn nu andere dingen die mij enthousiasmeren.'
Best logisch eigenlijk, klassieke muziek is immers de eerste muziekstroming waar je mee in aanraking kwam, niet singer-songwriter.
'Ja, inderdaad. Een van mijn favoriete artiesten op dit moment is Colleen. Ken je haar…!? Ze is een instrumentaliste uit Frankrijk. Echt waanzinnig! Weet je, ik denk dat de meeste mensen hun luistergedrag kunnen afstemmen op meerdere dingen. Bijvoorbeeld als de tv of de radio aan staat. Maar als ik muziek op heb staan dan moet ik er volledig aandachtig naar luisteren: de melodie kruipt in mijn hoofd, die blijft vastzitten. Dat terwijl de woorden boven mijn hoofd cirkelen. Ik vind Colleens muziek dus erg interessant…het is prachtig en bizar, het is abstract!'
Welke functie hebben de instrumentale nummers op Silver Silver volgens jou?
'Je adempauze geven om de woorden goed tot je te laten nemen. Ze bepalen de stemming. Het heeft geen zin om meteen weer een nieuw verhaal te vertellen. Je moet jezelf eerst assimileren om te komen tot een bepaalde verbeelding. Het is een soort van meditatie.'
Op 'What The Devil Brings' lijkt een interne worsteling tussen de liefde als vorm van zonde of hedonisme. Wat belichaamt de duivel in dit nummer voor jou?
''What the Devil Brings gaat over verliefd zijn op iemand anders terwijl jij nog midden in een relatie zit. Het is niet echt een goede metafoor (lacht). De duivel belichaamt meer een donkere afgrond waar je op het punt staat in te springen. Het is alsof iemand je behekst, terwijl je heel doelbewust weet waar de situatie toe leidt.'
Net als bij jouw vorige plaat Yakiimo is Japan prominent aanwezig op Silver Silver. Bijvoorbeeld bij 'In The Water Where The City Ends'. Kun je uitleggen waar die affiniteit met Japan vandaan komt?
(lacht)'…weet je, soms denk ik dat ik in een vorig leven Japans was. Ik krijg al een emotionele opwelling als ik eraan denk! Toen mijn vriendje en ik naar een reisbureau in Los Angeles om onze tickets naar Japan te kopen, begon ik plotsklaps te huilen. Ik weet niet waarom…het heeft misschien iets te maken met de aandacht voor detail en het zelfbewustzijn bij elke handeling die Japanners verrichten. Als zij iets te drinken voor je halen leggen ze het glas niet zomaar neer (legt haar eigen wijnglas demonstratief langzaam neer)…maar echt néér! De kinderen op school maken altijd samen de vloer schoon. Ze leren het héél zorgvuldig te doen, er is geen conciërge die dat voor ze doet. Het zijn van die kleine details. Als ik met Japanners in gesprek ga over mijn emoties en gevoelens, insinueren ze spontaan dat ik misschien in een vorig leven Japanner geweest zou kunnen zijn. Boeddhisten geloven in een vorig bestaan: voor hen is het niet een of ander hippie New Age idee. In India trof ik precies hetzelfde aan, maar daar zeggen ze echt letterlijk wat ze hebben meegemaakt in een vorig bestaan. Zo van 'daar was ik ook bij!' (lacht). Misschien zijn we daadwerkelijk op verschillende plekken tegelijkertijd geweest, omdat tijd geen lineair iets is. Ik weet het niet…misschien ben ik te kwetsbaar, misschien absorbeer ik teveel dingen. Ook in negatief opzicht neem ik veel op. Ik heb vaak van negatieve ervaringen moeten vluchten, omdat het voor mij giftig was…'
Het boeddhisme behandelt meer een grijs gebied, in contrast met het zwart-wit denken in de Fellowship of Friends. Is dat misschien waarom het jou juist zo sterk overvalt?
'Geen idee. Misschien is het slechts een gevoel in de onderbuik. Maar ik voel dat ik emotioneel helemaal aan het opbloeien ben! Of…misschien raak ik gewoon veel te gauw verliefd! (lacht) We waren gister in Gent, huppelend door een sapjeswinkel…oh, het goede leven! (bezwijmt in diepe zucht) Ik denk dat mensen die zoeken naar geluk vaak niet door hebben dat het overal voor het grijpen ligt. Daar gaat 'Big Dreams And The Headlines' dus over. Het is een pleidooi jegens een persoon die op het punt staat zichzelf van het leven te beroven. Jouw dromen, jouw wensen, die blijven voorgoed wezenlijk. Zelfs al zijn ze niet meteen zichtbaar, je neemt ze overal mee naartoe…!'