'Die moeilijke tweede.' Het is een van de grootste clichés binnen de Nederlandse popjournalistiek. Waar de eerste plaat de doorbraak katalyseert, moet de tweede plaat minstens aan dezelfde verwachtingen voldoen. Vooral in het geval van een band als The Temper Trap is dat een lastige opgave. Zelfs in thuisland Australië duurde het even voordat het kwartje viel: na drie jaar aanmodderen kwam het debuut Conditions tot stand. In het buitenland moesten de Australiërs in het begin genoegen nemen met het verzorgen van voorprogramma's, zoals bijvoorbeeld bij Silversun Pickups in de Melkweg.
Pas na de hitsingle “Sweet Disposition” brak The Temper Trap definitief door over de hele wereld. Misschien is het te wijten aan sentimentaliteit: dat delayriffje – identiek aan U2's 'Where The Streets Have No Name' – roept meteen het vertrouwde gevoel van herkenning op. Radiozenders begonnen bij het liedje spontaan te schuimbekken en subiet werd The Temper Trap een graag geziene gast op de grote podia tijdens de zomerfestivals. Zo ook op Rockin' Park, dat dit jaar op 30 juni plaatsvindt in het Goffertpark in Nijmegen.
mij=Interview: Jasper.
Tijdens een regenachtige middag in The Backstage Hotel zitten zanger/gitarist Dougy Mandagi en drummer Toby Dundas potsierlijk te ginnegappen tijdens een video-interview. Gitarist Lorenzo Sillitto blijft echter geconcentreerd gekluisterd aan zijn laptop. Als de perschef zijn naam roept, antwoordt hij met een halfslachtig 'just a sec!'. Een kleine minuut later stelt hij zich vriendelijk voor aan de bar. 'Sorry, ik moest wat iTunes-dingetjes doen. Ik ben erg gefixeerd op mijn muziekbibliotheek. Alles moet georganiseerd zijn en in de juiste volgorde staan, precies zoals ik wil. En elke track moet onderdeel van een album zijn. Geen losse nummers…het is eindeloos gepruts!', lacht hij licht gegêneerd.
Hartslag
The Temper Trap kiest op het tweede gelijknamige album een meer synthesizer-georiënteerd geluid. Volgens Sillitto is dit een persoonlijke investering geweest. 'We hebben een Moog gekocht – we hebben er altijd al eentje gewild. En natuurlijk hadden wij al een omnichord, alhoewel wij bij onze eerste plaat er net iets te vaak gebruik van maakten. Een omnichord heeft een erg karakteristiek geluid, dus we hebben geleerd het een beetje te doseren. Toen wij de studio ingingen had Tony (Hoffer, producer) van tevoren al wat vintage eighties synthesizers klaarstaan. We gebruiken ze vooral om bepaalde melodieën te versterken, met name de gitaarlijnen. Daardoor krijgt ons geluid qua klankkleur wat meer diepgang, wat meer een eigen karakter.’ Een schampere glimlach verschijnt op zijn gelaat. Lorenzo: ‘Tony wilde graag een moderner geluid creëren. Maar wel door middel van oude synthesizers, dus in hoeverre dat modern te noemen is…'
Volgens Lorenzo probeerden de bandleden zo weinig mogelijk stil te staan bij het succes van “Sweet Disposition” op het vorige album. Een soortgelijke hit schrijven is vandaag de dag geen belangrijk speerpunt voor The Temper Trap. ''Sweet Disposition was zonder twijfel allesbepalend voor ons succes, tot op het punt waar het de rest van het album overschaduwde', legt Lorenzo uit. 'In zekere zin omarmden wij dat succes ook. Maar het was tegelijkertijd hinderlijk, want persoonlijk vonden wij dat de andere nummers op Conditions net zo veel aandacht verdienden. Maar andere bands overkwam dit in het verleden net zo goed. Toen wij met deze plaat bezig waren, wilden we met een schone lei beginnen en ons vooral concentreren op deze liedjes. Als er iets tussen zit wat de impact van “Sweet Disposition” evenaart, dan is dat mooi meegenomen. Maar wij zijn heel blij met het eindresultaat, omdat deze plaat simpelweg coherenter is. De vorige plaat klonk op bepaalde momenten onsamenhangend.'
Dat is volgens Lorenzo te wijten aan de lange uitgestrekte periode van vier jaar waarin Conditions tot stand kwam. 'The Temper Trap is geschreven en opgenomen binnen een jaar. Meer een soort van snapshot, een beeldregistratie van een specifieke periode. Daardoor konden we er makkelijker een touw aan vast knopen. En natuurlijk, na twee jaar non-stop op tournee hebben we de kans gehad veel bands te ontmoeten. Je bent dan vatbaar voor veel nieuwe invloeden. Daardoor kregen we een beter beeld welke richting wij met onze eigen muziek op wilden gaan.' Sillitto noemt Yeasayer, Beach House, Grizzly Bear en Florence + The Machine als belangrijke invloeden.
Naast de gebruikelijke, meebrulbare stadionrock durft de band nu wat meer te experimenteren. Lorenzo kaart het minimale, electronica-getinte “Miracle” aan als voorbeeld. 'Onze bassist, Jonathon (Aherne), is afgelopen jaar vader geworden. Het geluidseffect in de intro is de hartslag van de baby, een opname van de eerste sonogram. Toby heeft de beat geprogrammeerd, Joseph en ik bedachten het akkoordschema. Toby is erg fan van minimale elektronica; hij probeert altijd van die glitchy effecten te implementeren in onze nummers.'
Niet representatief
Dit jaar deed de band een aantal showcases op SXSW in Austin, een muzikaal epicentrum waar een overvloed aan opkomende bands jagen op bekendheid bij een wijder publiek. Bij het noemen van SXSW dempt Lorenzos enthousiasme echter aanzienlijk. 'Ik heb daar dit jaar weinig bands kunnen zien', zegt hij hoofdschuddend. 'Ik heb een beetje een hekel aan dat festival. Als ik op SXSW ben probeer ik de festiviteiten zelfs een beetje te mijden. Het is gewoon geen ideale plek om bandjes te kijken. Vaak speel je onder de meest extreme omstandigheden. Maar weinig bands komen er relatief goed vanaf.’
‘Ik zie veel liever een band in een zaaltje, waar alles volgens het boekje gebeurt, in plaats van dat wij 10 minuten de tijd krijgen om op te bouwen om vervolgens slechts 20 minuten te spelen. Zo wordt een live-performance simpelweg niet representatief.’ Hoewel Lorenzo fors uithaalt naar SXSW, heeft hij dit jaar wel een paar nieuwe acts ontdekt. ’Ik heb daar een gast gezien genaamd Blood Orange (pseudoniem van Devonté Hynes) een voormalig lid van Test Icicles en Lightspeed Champion. Hij heeft zichzelf helemaal geïncarneerd in dat Blood Orange-personage. Van hem was ik erg onder de indruk! Maar bij merendeel van de bands die je graag wil zien staat het meestal stampvol. Het is altijd dringen geblazen.'
Reconstructie
In augustus vorig jaar was The Temper Trap in Londen, druk verwikkeld in het opnameproces van het nieuwe album. Het was de periode waarin de stad compleet werd bedolven onder een golf van chaos, woede en vernielingen. De gebeurtenissen rondom de rellen vormden een directe inspiratie voor “London's Burning”. 'Het liedje had een soort romantisch, jaren tachtig new wave-geluid, een beetje zoals Duran Duran. We twijfelden eerst of de songtekst er goed bij zouden passen. Toen de pleuris uitbrak bedacht Dougy er een nieuwe tekst bij. Het gebeurde overal om ons heen. Je kunt zoiets dan onmogelijk negeren.'
Volgens Lorenzo is “London's Burning” geen protestsong, maar meer een reconstructie van de gebeurtenissen rondom de rellen. Op de vraag waarom veel jonge populaire bands zich tegenwoordig afzijdig houden van het politieke debat, houdt Lorenzo zich eveneens neutraal. 'Dat willen wij ook niet. Natuurlijk zijn wij aangeslagen door de rellen, het gebeurde bij wijze van spreke in onze achtertuin.' Hij stelt dat de band liever een correlerende esthetiek vastlegt dan een sterk standpunt naar voren brengt. 'In de jaren zestig deden mensen dat vaker. Bob Dylan kon bijvoorbeeld hele suggestieve teksten schrijven, ook al had hij een sterke mening. Destijds stond men er meer voor open denk ik. Anderzijds word je sterk met de neus of de feiten gedrukt. Misschien is dat waarom bands tegenwoordig liever een krachtig standpunt mijden.'
Hij beschrijft de periode dat de rellen bezig waren als penibel en angstaanjagend. 'Het was erg intens. Niemand wist toen precies wanneer de rellen uiteindelijk zouden gaan stoppen…en wanneer het opnieuw aan zou wakkeren. Het is best vreemd: onze studio was in Oost Londen, en iedereen dacht dat die omgeving het hardst getroffen zou worden. Maar buitenwijken als Clapham en Ealing kregen het zwaarder te verduren, plekken waar je het het minst verwacht', vertelt Lorenzo. 'Het beste wat eruit voortkwam was het gevoel van saamhorigheid tussen de inwoners. Mensen stonden vroeg op om de straten schoon te vegen, nog voordat de gemeente de situatie onder controle had. Ik zag prachtige foto's van mensen die triomfantelijk hun bezems in de lucht staken. Het was een moment van verbondenheid.'
4 reacties