Bij het debuutalbum Conditions kreeg The Temper Trap de luxe om over een periode van drie en een half jaar hun repertoire zorgvuldig uit te werken. Uit dat proces kwam onder andere het U2-achtige gitaarpareltje “Sweet Disposition” voort, de megahit waarmee de Australiërs in korte tijd doorbraken bij het grote publiek. Het gelijknamige tweede album is geproduceerd onder minder gunstige omstandigheden. Niet alleen maakt de band een uiterst geforceerde transitie naar een meer synthesizer-georiënteerde sound, tijdens de opnames braken ook nog eens de rellen in Londen uit. Het antwoord van The Temper Trap komt in de vorm van het Duran Duran-achtige “London's Burning”, volgens de band meer een reconstructie van de gebeurtenissen dan een protestsong. Toch valt het moeilijk serieus te nemen, met die hachelijk lompe koortjes in het refrein. Bovendien klinkt frontman Dougy Mandagi's unieke, elastische falset hier nogal tenenkrommend. Zijn specifieke love-it-or-hate-it stemgeluid komt beter tot zijn recht in harmonie met andere melodielagen, wat bij “Sweet Disposition” juist zo goed werkte. Zo ook bij het minimale, met elektronica doorspekte “Miracle” – bij uitstek het sterkste nummer op dit album. De band lijkt met synthesizers de intensiteit van het gitaargeluid van weleer te willen nabootsen (“Where Do We Go From Here?”, “Need Your Love”), maar dat pakt desastreus uit. Het resultaat is een lukrake, arbitraire, opeenstapeling van drabbige gitaren en synths die de luisteraar in te grote brokken moet zien door te slikken. Kijk, dat een band zichzelf opnieuw wil uitvinden vind ik bij verstek positief. Maar dan moeten de liedjes substantieel genoeg zijn. En daar valt The Temper Trap bij dit album nog het meest door de mand. Liedjes als “I'm Gonna Wait”, “Never Again” voelen als B-kantjes en tussenvoegsels, met soms jeuk inducerende, maar vooral luie refreintjes. The Temper Trap doet zijn best de clichés NIET te mijden en komt daarmee uit de verf als een pastiche van het songfestival kaliber. De Australiërs bevonden zich tijdens de grote doorbraak weliswaar in een sweet disposition, maar na het luisteren van dit album zeggen de volgende vier songtitels op rij meer dan genoeg: This isn't happiness. Never again. Where do we go from here? I'm gonna wait.
Mij=Pias
4 reacties