Het is tegenwoordig in om je af te zetten tegen Europa. Gelukkig zijn er nog Europese muzikanten die de geestelijke afstand proberen te beslechten, want er is mijn inziens genoeg moois in Europa.
De eerst artiest die ik voorbij laat komen is Aidan. Hij komt uit het ´armlastige´ Ierland, mijn favoriete Europese land. Als begeleidingsband is er het Italiaanse Weather Landies. Aidan richt zich op de folkpop en nam elf liedjes op in Ierland, België, Spanje en Duitsland. Dat is even scoren in de Europawinkel. Le Grand Discours heet het schijfje, maar bevat ondanks de Franse titel op één song na Engelstalige songs. Het is allemaal best aardig, maar het probleem van deze schijf zit hem wat mij betreft in de eenheid. Alsof je naar een verzameling singles zit te luisteren. Opener “Into The Future” lijkt een knipoog naar onze eigen Daryll-Ann, terwijl “For The Love Of The Lord” meer heeft van een Europese blues en “Someones Elses Problem” het meer zoekt bij Radiohead. Ik vrees dat deze cd de liefde voor Europa niet echt zal aanwakkeren, al geeft het de tegenstanders ook geen voer.
Orlando Ef komt uit een ander Europees ´probleemland´. De eerst tonen is mijn interesse gewekt en dat door het gebruik van elektronica. Als hij echter een poging gaat doen tot zingen, dan gaat de focus naar een zoetgevooisde liedje dat via een wals mijn aandacht kwijtraakt. Kan gebeuren uiteraard en om iemand dan meteen af te schrijven zou dan erg flauw zijn. Yor11 gaat echter verder met kwijlen en op de een of andere manier wordt er een verkeerde snaar geraakt. Een ongewone singer-songwriter en producer vertelt de bijsluiter. Wij zijn het eens, al zal dit anders bedoeld zijn. Deze mijnheer gaat het ook niet goedmaken voor Europa, wakkert bij mij zelfs het verkeerde onderbuik gevoel aan.
mij=Hazelwood & Eigen Beheer
4 reacties