Sonic Youth en dan jonger en stiekem ook wat frisser. Maar helaas zonder het songmateriaal en de coolness. Blonde Redhead, maar dan niet uit New York en ook zonder die charmante Japanse en het druggy grotestadsgevoel. Het is eigenlijk niet helemaal eerlijk, een jonge band, in dit geval afkomstig uit Olympia, Washington (met zo’n vijftigduizend zielen bij lange na niet New York), vergelijken met zulke illustere voorgangers. Al is het in het geval van Broken Water maar omdat ze wel degelijk een eigen geluid lijken na te streven. Tempest klinkt een stuk springeriger, maar ook meer lo-fi. En laat dan de gitaar van Jon Hanna regelmatig in noise uitbarsten, drumster Kanako Pooknyw soms wel heel erg hetzelfde tempo aanhouden (deed Yo La Tengo dat ook niet, weer in navolging van The Velvet Underground?), de bas van Abigail Ingram soms coole loopjes spelen en soms een brei van geluid produceren en de zang lijzig klinken. Het feit dat een jong bandje met een overduidelijk enthousiaste attitude bij oude helden de kunst afkijkt, is soms uit kopieerzucht, soms uit bewondering. En in het laatste geval kan dat zomaar een aardige plaat opleveren.
Mij=Hardly Art / Konkurrent
4 reacties