Firewind – Few Against Many

Tot drie keer toe heb ik Firewind hier besproken en tot drie keer toe werd ik er niet warm of koud van. Ja, de sound werd wel iedere keer iets beter neergezet en zanger Apollo Papathanasio is beslist een aanwinst, maar het bleef toch vooral opwarmen van overbekende eighties metal. Wie schetst mijn verbazing, Few Against Many heb ik zowaar met plezier zitten beluisteren. Echt waar! Gitarist Gus G. is overigens ook nu hij de gitarist van Ome Ozzy is niet ineens de ultieme gitaarheld voor mij. Ja, zijn techniek is meer dan uitstekend, maar je hoort tal van andere gitaristen erin terug, vooral Michael Schenker en op dit album ook Y & T's Dave Meniketti. Het verschil zit 'm in de composities. Deze ronde zijn ze erin geslaagd de ergste clichés meestal te vermijden en hoeft het niet continu hakken en zagen te zijn. Dat geeft een balans aan dit album die er voor zorgt dat Few Against Many meteen twee klassen beter is dan het vorige werk. Single “Wall Of Sound” is nog ouderwets hakken en zagen en ook verderop moet er minstens één keer per song een potje gitaarhalsracen ten beste gegeven worden. Maar in het titelnummer wordt halverwege langer dan drie maten gas teruggenomen en volgt zelfs een melodieuze solo voordat het gas er weer op gaat. Het zijn die momenten die maken dat Few Against Many veel volwassener klinkt. Hoewel de eighties metal nooit ver weg is, is het beuken en shredden nu harmonieus ingebed in songs met een kop en een staart. Prijsnummer is de ballad “Edge Of A Dream”, waarin een Savatage-achtige piano en de strijkers van Apocalyptica het geheel van een fraaie extra dimensie voorzien – en daar ook de ruimte voor krijgen. Ik had het niet meer verwacht, maar met Few Against Many is Firewind écht volwassen geworden.

mij=Century Media