Het is een mooi idee dat er nog steeds muzikanten zijn die blues willen spelen alsof ze het zelf hebben uitgevonden. En het is nog mooier dat een op het oog zo eenvoudig muzikaal genre op zoveel verschillende manieren geëxploreerd kan worden. Het is als met het eten van, laten we zeggen, een karbonade. De een gebruikt mes en vork, snijdt keurig langs de randen van het bot en kauwt netjes de kleine blokjes vlees fijn voor hij ze doorslikt. Met de vork in z’n linker hand en het mes in z’n rechter. (Opvallend is wel dat het restaurant waarin hij zich bevindt de sfeer heeft van een ranzige kelder, waar flessen bier schuimend op tafel gezet worden en de etensresten van eerdere gasten nog op de tafel liggen.) Menic lijkt me een aardige man. Ondanks de licht waanzinnige uitdrukking op zijn gezicht op sommige promo-foto’s, speelt hij keurig nette folkblues op Railroad Blues Anthology. Verrassend genoeg uitgebracht op Voodoo Rhythm, gespecialiseerd in de viezere varianten van rootsmuziek.
Scott H. Biram, The Dirty Old One Man Band, eet zijn karbonade op een andere manier. Met zijn handen scheurt hij het vlees van het bot en terwijl hij eet, druipt het vet van zijn kin. Onderwijl probeert hij je uit te leggen hoe het leven er uit ziet, zwaaiend met het bot voor je gezicht. Als je niet uitkijkt spuugt hij flintertjes vlees en vet je richting uit. Op Bad Ingredients klinkt de blues goor, rauw en ranzig. Een redneck die de fles onder handbereik heeft en Nashville Pussy en Hank Williams III tot zijn fans mag rekenen. Niet elk liedje ontkomt aan een al te vast bluestramien, zijn stem klinkt soms geforceerd rauw, maar zijn gitaarspel mag er zijn. Gevaarlijke man met slechte tafelmanieren, maar boeiend gezelschap.
Mij=Voodoo Rhythm Records / Clearspot & Bloodshot Records / Munich
4 reacties