Metropolis 2012 – Napret

Mede dankzij de rare fratsen van ene Tim Harrington werd Metropolis 2011 een legendarische editie. Een jaar later staat het gratis festival opnieuw in het teken van een breed scala aan acts. Je hebt de populaire publiekstrekkers (Kraantje Pappie, Jungle By Night, de vintage rock-'n-roll (Vanderbuyst, Cerebral Ballzy) en de obscure niche-muziek (Connan Mockasin, Thee Oh Sees). Natuurlijk kunnen lokale helden Rats On Rafts en The Kik niet ontbreken. Metropolis lijkt qua programmering bijna een soort Madurodam-versie van Lowlands: voor ieder wat wils hier op het Zuiderpark.

mij=Door: Jasper. Foto's: Dennis & Reinier
Mikal Cronin mag als vervanger van Yukon Blonde de spits afbijten in de Workers-tent. De Californische band rondom de gelijknamige frontman en Corey Feldman-lookalike maakt garagerock met onbesuisde bravoure. Cronin en zijn cronies zijn trouw aan de leerschool van boegbeeld Ty Segall (die Cronin tevens flankeert op bas) en hebben overduidelijk wat dingen van de grootmeester opgepikt – met name hoe je een dampende rockshow neerzet zonder onnodige inspanningen te verrichten. De uit San Francisco afkomstige Cronin straalt een nonchalante coolheid uit – geen jongen die met voorgekauwd imago het publiek voor zich wint, eerder een anti-held die schittert in een underdog-rol. Het is de energie van de muziek die de menigte op sleeptouw neemt, niet meer en niet minder. Op plaat klinkt Mikal Cronin lekker gammel en haaks, live juist als een woeste orkaan van geluid en ritme. Daarvoor kan hij bogen op de Ariel Pink-lookalike op bas, die elke drumslag voorziet van de nodige bombast en zuigkracht. Mikal Cronin jaagt de nummers er rap doorheen – waaronder een puike cover van Guided By Voices' “Teenage F.B.I.” – maar het publiek is duidelijk nog niet helemaal bij de les op dit vroege tijdstip. Later op de afterparty in Rotown is er een herkansing: in een kleinere clubshow op een later tijdstip – met de nodige alcoholconsumptie achter de rug – zal Mikal Cronin ongetwijfeld meer overtuigen.

De Nieuw Zeelandse muzikant Connan Mockasin maakt eigenzinnige psychedelische pop in de trant van Ariel Pink's Haunted Grafitti en R. Stevie Moore. Hoewel Connan een extravagant geklede band meeneemt – met leden van Das Pop – gedraagt die zich louter ingetogen. Het is bijna alsof de hele band onder narcose is: zelfs de jams kabbelen voort tussen schip en wal. De percussionist doet een Marilyn Monroe-tje boven de ventilator en tot ieders grote opluchting draagt hij boxershorts onder zijn pyjama. Door een vertraagde vlucht kan de band niet jammer genoeg beschikken over alle gear: Connan Mockasin zegt vliegmaatschappij Lufthansa voortaan te mijden. Jammer genoeg geen excuus voor een middelmatig, halfbakken vertoning die nergens uit de bocht schiet of verrast.

Cerebral Ballzy's Black Flag-achtige testosteronpunk verrast muzikaal niet, maar zorgt wel voor het nodige tumult. Zanger Honor Titus' behandelt allesomvattende, filosofische onderwerpen als pizza, skateboarden, bier, drugs en vrouwen met al even eloquente retoriek. De band voert de Workers-tent op tot een soort van circulerende, niet-synchronische ritueeldans. 'We are going to play an old one…just for you!', oppert Titus tijdens de toegift. Het zijn nog gevoelige jongens ook, die van Cerebral Ballzy.

Het Amerikaanse trio Active Child weet met bijzondere instrumentatie – harp, laptop, elektronische drums, toetsen – een uniek geluid te creëren dat geknutselde, Bronski Beat-eightiespop en lo-fi elektronica met elkaar combineert. In het begin klinkt het uiterst innovatief, maar op den duur voelt het repertoire als een serie gerecyclede sjablonen. De statige uitstraling van de bandleden maakt het steeds moeilijker om de aandacht vast te houden. Intussen werpen de stapelwolken en regenbuien een schaduw op het festivalterrein. Gelukkig speelt Kraantje Pappie op het natste tijdstip van de dag. Niet alleen komt de charismatische rapper terug naar de plek waar hij opgroeide, het is vandaag ook nog eens zijn 26ste verjaardag. Hoe koud en nat het ook is, dit feest wordt hoe dan ook gevierd. De meute die voor de Thinkers-tent compleet uit hun dak gaat op de loeiharde dubstepbeats van Kraans producers Noisia, doorstaan de stortbuien met verve.
Door de aanzienlijke neerslag is de stalen brug tussen de Thinkers en 3FM Stage gelukkig niet onder de oppervlakte van het aangrenzende kanaal verdwenen. Vastzitten op een eiland met de Rotterdamse post-punkers Rats On Rafts is desalniettemin geen straf. David Fagan en zijn mannen hebben nog altijd lak aan ongeschreven regels. De presentatrice krijgt een beker water over haar hoofd gegoten, nadat zij de band als 'het Nederlandse antwoord op Echo & The Bunnymen' aankondigt. Het contrast tussen Rats On Rafts met de andere bands die hier onder het mom van Serious Talent spelen blijft intrigerend. De meeste muzikanten werken aan een geconstrueerde podiumpresentatie, maar de Rats blijven altijd ongeveinsd op het podium staan. Vaak lijkt het op zo'n oud, tegendraads Top of the Pops-fragment, waar de geluidsopname en de beelden niet synchroon staan. Rats On Rafts is een band die overal sentimentele gevoelens oproept. Intussen worden de nummers op The Moon Is Big weer heerlijk binnenstebuiten gekeerd en uitgewrongen. Rats On Rafts is simpelweg nooit saai en het kiezen van de moeilijkste weg heeft de band tot dusver meer positieve dan negatieve buzz opgeleverd. Het is ze dan ook gegund dat de huidige trend zich voortzet. Door toedoen van het naderende onweer wordt het optreden vroegtijdig afgebroken, maar Rats On Rafts haalt later op de avond (zoals door David belooft) de verloren tijd in tijdens de afterparty in Rotown.

Gedurende het optreden van het New Yorkse We Are Augustines maken de stapelwolken definitief plaats voor een blauwe, zonnige hemel. Frontman Billy McCarthy – geen vreemde als het gaat om dramatische verwikkelingen – ervaart dit meteen als het achtste wereldwonder. 'Look! The sun has come out!', exclameert hij met brede grijns. De hyperbolen van de charismatische McCarthy – zichtbaar genietend en in zijn element – zijn aandoenlijk, maar de (over)dramatische zang levert vaak de nodige jeuk op. Ook ontbeert de band enige vorm van dynamiek: alle instrumenten staan continu hard in de mix, en zodra een vierde sessiemuzikant aansluit wordt het alleen maar rommeliger. We Are Augustines maakt veel goed met bezieling en oprecht spelplezier, al ligt het er een beetje dik op. De zeepkist-rock van Billy en boezemvrienden valt hoe dan ook goed in de smaak bij het publiek: er wordt uit volle borst meegezongen en geklapt.

Net als Mikal Cronin komt Thee Oh Sees uit de broeierige garage-scene van San Francisco, en eveneens luistert Carrion Crawler/The Dream weg als een geinig, charmant gammelrock-plaatje. Maar ook Thee Oh Sees is als live-bezetting een geducht, explosief podiumgedrocht. Waar Mikal Cronin het ondeugende, bevlogen skatertje van de achterbuurt is dat maar al te vaak met schaafwonden op zijn knieën thuiskomt, is Thee Oh Sees diens psychisch gestoorde stiefbroer, opgesloten op zolder omdat hij anders de hele buurt afslacht met mams keukenmes. John Dwyer en zijn rariteitenkabinet zijn na The Cramps de nieuwe evolutionaire vertakking van de psychobilly en garage-rock: binnen een oogwenk verandert de Workers-tent in een op hol geslagen haciënda. Naast de steeds groter wordende pit wordt er fervent gecrowdsurft, waaronder door Rats On Rafts-bassist Florian Veenhuis. Thee Oh Sees staat in een curieuze, doch effectieve formatie: toetseniste Brigid Dawson pal achter het drumstel, waardoor die lo-fi ruis van de plaat op effectieve wijze in de podium-mix wordt gereproduceerd. Drummer Lars Finberg lijkt zich compleet in een trance te bevinden, alsof hij stemmen in zijn hoofd hoort fluisteren die hij alleen kan overmeesteren door keihard op zijn drumvellen te meppen. Hij doet denken aan Norman Bates uit de legendarische thriller Psycho: je vraagt je af of hij na ieder optreden in een dwangbuis afgevoerd moet worden. De ongebreidelde branie terzijde, Thee Oh Sees is vooral een uiterst fascinerende live-band om te aanschouwen. Het absolute hoogtepunt van Metropolis 2012.
De zon schijnt gelukkig nog volop als Skip & Die de 3FM Stage afsluit. Vorig jaar gaf deze electro-formatie een imponerend optreden in Rotown tijdens de Popronde: hongerig en vol ambitie om een sterke show neer te zetten. De passie en intensiteit spatte toen van het podium af. Inmiddels hebben prominente sessiemuzikanten zich bij de band aangesloten. De live-show van Skip & Die heeft hierdoor een facelift gekregen, maar niet zozeer in positieve zin. Het geluid van de band is gladgestreken en de leuke karakteristieke nuances zijn grotendeels verdwenen. De performance zelf is nét iets te gezapig geworden. Dit is een band die blij lijkt te zijn met waar ze zijn, zonder de urgentie (inderdaad, dat enge, controversiële woord) verder te ontwikkelen. Hoe enthousiast en charismatisch zangeres Catarina Aimée Dahms ook is, het is niet genoeg om Skip & Die naar een hoger plan te tillen. Voor hen die de band vandaag overslaan gaat het leven net zo vrolijk door.

Door dus naar Other Lives, nog zichtbaar lam van het optreden eerder vandaag op Rock Werchter. De band begint hierdoor ook later dan gepland. In tegenstelling tot stadsgenoten The Flaming Lips is Other Lives niet bepaald van het chauvinisme: frontman Jesse Tabish vindt het al knap moeilijk twee zinnen aan elkaar te praten tussen de nummers door. De groep uit Oklahoma is meer een muzikantenband pur sang die het publiek moet betoveren met avontuurlijke, breed uitgemeten instrumentatie en dynamisch samenspel. Helaas komt daar vanavond geen bal van terecht, mede doordat het geluid niet meewerkt. Daardoor wordt de aangewezen afsluiter van Metropolis gereduceerd tot aangename achtergrondmuzak. Uiteindelijk heeft het opzetten van het sterke debuut Tamer Animals dan meerwaarde. Enerzijds jammer, maar de gemoedelijke, zomerse sfeer liegt er verder niet om. Metropolis 2012 heeft uiteindelijk het slechte weer prima doorstaan. Volgend jaar is het alweer de 25ste editie: een enerverend programma, dat is ze dan geraden!