Wat ik altijd vrij wonderlijk heb gevonden is dat Spaghetti-westerns van bijvoorbeeld Sergio Leone met veelal muziek van Ennio Morricone praktisch allemaal zijn opgenomen in de Spaanse Tabernaswoestijn. Louter productioneel waren de films in Italiaanse handen. Maar, het oog wil ook wat. Ik heb westerns nooit kunnen associëren met het Italiaanse platteland. Wel met Spanje en zijn karakteristieke landschap. Vandaar dat ik nog steeds moeite heb met de term spaghetti-western. Tot nu dan toch, want Pedrito Diablo eigent zich in elk geval de term western toe met een aanstekelijke instrumentale mix van surf, texmex en oude Bob Wayne-westerns. De beste westerns waren per slot van rekening gewoon Spaans. Dat Pedrito met zijn band dan maar gelijk Link Wray, Ventures, Friends of Dean Martinez en Phantom Surfers meepakt, is mooi meegenomen. Kan iemand mij trouwens uitleggen waarom surfmuziek zo vaak verward wordt met westerndeuntjes. Zijn de Kilima Hawaians eigenlijk een voorloper van Ennio Morricone? Zou hillbilly-muziek niet veel beter passen bij westerns, of bluegrass, of country? En waarom ontbreekt de banjo in veel na-oorlogse westernmuziek? En wie bepaalt het westerngehalte aan trompetten en mariachi’s? Kortom, Pedrito Diablo & Los Cadaveras heeft onderhuids een superlekker plaatje gesmeed met bongo’s, surfriedeltjes en trompetten dat vertrouwd aanvoelt. Maar echt begrijpen doe ik het niet. Net zo min als dat de Incredible Bongo Band nog steeds het fundament heeft gelegd voor de hiphop-identiteit van de neger in The Bronx.
mij=Green Cookie
4 reacties