André Kuijpers vertelde na afloop van zijn ruimtereis dat hij 'altijd wel zou willen zweven'. Komt dat mooi uit, Porter Ricks heeft de oplossing in huis. Als er zoiets als spacetechno bestaat, is Biokenetics het ultieme voorbeeld. Het enige probleempje zijn de tracktitels. “Port Nuba” en “Nautical Zone” duiden erop dat Mellwig en Köner hun inspiratie diep in de zee hebben gezocht. Vanaf de nog betrekkelijk melodieuze opener “Port Gentil” zet Das Boot met veel geratel de afdaling in. Al snel is de rave die op het dok gaande is nauwelijks meer te horen. Ik vraag me af hoe het met het gehoor van vissen is gesteld. Onderwater zie je niet veel – daarom hebben ze natuurlijk ook allemaal discolampjes bij zich – maar hoe zit het met geluiden? Mochten vissen toch oren hebben dan zal vooral “Port of Call” een favoriet worden, ik verwachtte zelf elk moment Underworld (!)-achtige synth-stabs. Die komen nooit, want Biokinetics is een heruitgave van een al in 1996 verschenen minimal-klassieker uit de Basic Channel-school. Een ware lage frequentie-overdosis. Qua ritmiek is “Nautical Nuba” favoriet. Acht minuten lang duikelen met stroop ingesmeerde stuiterballen van de glijbaan. Sticky als de pootjes van een inktvis.
Van ware pioniers gaan we naar zelfverklaarde navolgers. De Italianen van Don Turbolento roepen het meteen al: 'Can't write no brand new thing, cause everything's been done before'. Een van de vele geslaagde tongue in cheek-geintjes in opener “What I CAN”, en die hoofdletters zijn niet van mij. Tangerine Dream krijgt later eveneens een namedrop, en dan lees ik bij mijn collega van Caleidoscoop ook nog dat de groep naar een liedje van Yello is vernoemd. Don Turbolento lijkt het qua vergelijkingen de recensent dus makkelijk te maken, maar eerlijk gezegd hoor ik genoemde acts nauwelijks. Attack! is, de titel indachtig, veel agressiever en sneller. Dit is pompende electrorock in lijn van Rones, zónder naar de massa te lonken. Het geluid van de vampierendisco, meisjes met piekharen en een hele hoop oorbellen die uit hun plaat gaan, ondertussen de met dik accent gedeclameerde slogans meebrullend. 'Take a deep breath, then attack!' En – bam – daar voegen de ronkende oude synthesizers als een soort blazerssectie de daad bij het woord. Het zorgt voor een bijzonder gezellige no nonsense-plaat, waarbij wel moet worden aangetekend dat de tweede helft identiek is aan de eerste. Aan de andere kant, wie zeurt er als je een liedje “SMS In A Bottle” noemt.
mij=Type & Eigen beheer
4 reacties