Er waren eens vier vrouwen uit Tyne And Wear in Engeland die op een mooie dag besloten samen te gaan zingen. Jennie, Cath, Liz & Mary vonden ze niet zo'n leuke bandnaam en dus deden ze net alsof ze zusjes waren en Cornshed van hun achternaam heetten. Zeg nu zelf, The Cornshed Sisters, dat klinkt toch hartstikke leuk? De muziekzusjes houden allemaal erg van folkmuziek en rustige popmuziek met harmonieuze samenzang. Dat kunnen ze zelf namelijk ook erg goed. Staand naast de piano zingen ze gezellig samen het ene na het andere deuntje. Een zusje zet in en de andere zusjes begeleiden haar meerstemmig. Heel af en toe wordt het geluid iets opgeschroefd met ukelele, gitaar en contrabas maar het moet niet te druk worden, meestal is de piano het enige instrument wat te horen is. In “Tommy” en “The Fair” hebben de zusjes de instrumenten aan de kant geschoven en zijn het enkel de stemmen van de dames die de nummers dragen. Toegegeven, dat klinkt als een klok want zingen kunnen ze als de beste. Maar de zusjes zijn zó netjes. Het ene liedje kabbelt over in het andere en ze klinken allemaal zo keurig en braaf dat je zin krijgt om de boel eens even goed te verstoren bij die piano. Wat betere muzikale arrangementen en een wat rijkere instrumentatie zouden wonderen hebben kunnen doen. Helaas verliezen de gezusters hun beheersing nergens waardoor het geheel op den duur erg saai wordt en zelfs musical-achtig aandoet. De verstokte folkliefhebber wordt ongetwijfeld erg blij van The Cornshed Sisters, ik krijg er een beetje de kriebels van.
mij=Memphis Industries
4 reacties