In de tijd dat iedereen als Tourist op Moon Safari ging bracht producer Burgalat zijn eerste solo-album uit. Met een titel als The Sssound Of Mmmusic is het zorgvuldig gecultiveerde studentikoze imago van de man gemakkelijk geïllustreerd. Om het in de woorden van Spinvis te zeggen: 'Portugal, Johnny Depp en Franse pop'. Waar de spoorloos verdwenen popprijswinnaars Arling & Cameron wel erg in (aanstekelijke) meligheid bleven hangen, kan Burgalat werkelijk een retro-liedje schrijven. Ook al zijn die deuntjes dan camper dan een camping. Luister maar eens naar het refreintje van het spacy synthpop-hitje “Double Peine”. Burgalat zucht heel meta over het knutselen met akkoorden, en in de bridge heeft hij me rond 'guitar mélancholique' inderdaad te pakken. Zonder morren gehoorzamen we even later aan zijn commando 'danse, danse, danse, c'est un oubli'. De allermooiste melodie heeft Burgalat voor de tweede helft bewaard. In “Berceuse” waagt hij zich niet alleen aan drie verschillende talen, het is bovenal een wonderschoon zoemend slaapliedje uit het Stereolab. 'Some day I won't be there to sing my song'. Vandaar mon amour, hier, voor de eeuwigheid. In het geluidspalet heeft Burgalat een kleine tingeling opgenomen, die steeds de oren doet spitsen. Ging de deurbel? Is daar de verdwenen geliefde? Kippenvel.
Met Zammuto kun je ook lachen, al is zijn humor zo droog als het takkenbosje op de albumhoes. De absurdistische tracktitels (“Too Late To Topologize”) spreken boekdelen. Flauw grapje van me, want Nick Zammuto vormde samen met de Nederlander Paul de Jong jarenlang de onvolprezen samplepop-groep The Books. Die tijd is echter voorbij (muzikale duo's zijn als katten en honden) waardoor Zammuto nu solo debuteert. Het eerste dat opvalt is dat hij de eerder zo massaal aanwezige stemmetjes heeft vervangen door één stem. De zijne. Droog zingen is er echter niet bij. Zammuto vocodert er lustig op los, en toont zich zo een heuse zoon van Laurie Anderson. Hij maakt een even zelfverzekerde indruk als de elektronica-meesteres. Als zij spreekt luister je, en dat is bij Zammuto niet anders. Het beste voorbeeld is “Groan Man, Don't Cry” (ha!) waar Zammuto in één moeite door ook nog Boards of Canada's “In A Beautiful Place Out In The Country” naar de kroon steekt. Van downtempo-beats is hier echter geen sprake, net als voorheen hakketakken de ritmes driftig en nerveus. Door het toegenomen bandgevoel hebben Zammuto's songs nu wat van jachtige krautrock. In het nummer dat nog het meest aan vroeger doet denken (“Idiom Wind”) krijg je zin in de melodieuze (en emotionele) cello van De Jong, maar meestal is deze vernieuwde én vernieuwende intellectualistische pop van een 'educated man doing everything he can' weer bijzonder geslaagd.
mij=Tricatel/Bertus & Temporary Residence
4 reacties