Garagerock & roll, wat Stoogesrock en veel, heel veel Phil Spector-doo wop-pop. Maar dan zonder echte doo wop-koortjes en zonder Wall Of Sound-productie. The Blood Arm is een vrolijk zooitje ongeregeld uit Amerika dat het liefst zou willen dat het in Engeland geboren was en bewust The Beatles en glamrock-seventies had meegemaakt. Dat is wat The Von Bondies ook zo graag had gewild. Jammer is, en dat begrijpen veel Amerikanen niet, dat ook The Blood Arm het nodig vindt om te proberen een eigen wave-song uit de godvergeten jaren tachtig te produceren. Wat je in dit geval krijgt is een uit de kluiten gewassen Lloyd Cole & The Commotions-song voorzien van een irritante synthi-riedel waar volgens mij alleen The Killers jaloers op zijn. Doe dat nou niet. The Blood Arm mag trots wezen op wat ze tot nu toe bereikt hebben met lichtvoetige garagerock. Laat de jaren tachtig toch in godsnaam voor wat ze zijn. Niemand is gebaat bij een slechte remake uit een decennium waarin de depressiviteit de boventoon voerde. Beter zijn de ongedwongen popsongs die schijnbaar nergens over gaan en een hoog zomerhitgehalte hebben. The Blood Arm is vrolijk en uptempo gitaarpop, precies wat we in tijden van crisis nodig hebben.
mij=Pau! / Showhite / Rough Trade
4 reacties