Ze doen het rustig aan bij The Bats. In alle opzichten. De ingetogen folkpop zet niet bepaald aan tot stressgevoelige situaties. De band doet er sowieso dertig jaar over om uiteindelijk een achtste cd uit te poepen. Tja, waarom zou je je ook druk maken en tal van pogingen ondernemen om nog meer geluidsdragers de wereld in te slingeren. Dat geeft alleen maar extra verplichtingen richting tour managers, zaaleigenaren en festivaldirecteuren. Beter is om in eigen tempo lichtvoetige duetjes in elkaar te sleutelen. Nog steeds met ene Kaye Woodward en haar hoge, fragiele maar loepzuivere vocalen. Dit is zorgeloze pop in het kwadraat. Op Free All The Monsters schuilt geen enkel kwaad. Zanger en componist Robert Scott bezingt zijn eigen rustige leventje. Soms maakt hij zich zorgen om vrouw en kinderen en zijn eigen sterfelijkheid en dan wil hij nog wel eens eindigen in C-mineur. Maar dat is het dan ook. Liefst schrijft hij songs over een zwoele zondagmiddag in het zonnetje, met een kabbelend beekje op de achtergrond. Dan pakt hij zijn gitaar, mijmert wat, onthoudt een aardig refreintje en zingt vervolgens met wat aarzeling in zijn stem. Het moet tenslotte niet tot geluidsoverlast met de burean leiden, want dan is de idylle van zijn huisje-boompje-beestje opeens verdwenen. Dan is hij zijn inspiratiebron voor zijn niets-aan-de-hand-slaapliedjes abrupt kwijt.
mij=Flying Nun
4 reacties