Nee, ik was geen 'vliegende' reporter die tot in de holst van de nacht een stukje over het Berlin Festival zat te tikken, zoals onze ster op Into The Great Wide Open. Ik was me aan het vermaken met mijn lief op het Berlin Festival in – jawel – Berlijn. Op het moment dat deze Vlielandtrouwe festivalgangers naast kaarten grepen – schande! – besloten we doordat Franz Ferdinand er in ieder geval speelde, datzelfde weekend in Berlijn te gaan kijken.
Dit zal geen verslag worden van het heen en weer rennen tussen allerlei podia. Nee, ik ga proberen de sfeer en decor weer te geven van het festival, dat wordt gehouden op het voormalige vliegveld Tempelhof dat direct gelegen is onder de wijk Kreuzberg: een plek met geschiedenis over Hitler en de Koude Oorlog.
mij=door Ewie
Nadat je door de ingang bent van het imposant grote gebouw kom je op het terrein aan. Ondertussen blijkt uit alles dat dit een vliegveld was: een bagageband, balies, bewegwijzering en als je buiten staat, dan is er een grote hangar. Via een trap daal je naar het vliegveld af, de lijnen staan er allemaal nog op en de vliegtuigen hebben plaatsgemaakt voor festivalcuriosa.
Het duurt twee dagen (en nachten) en er zijn vier podia. Drie zijn er onder de hangar en eentje er buiten. Tussen de podia door staan tentjes (veel drank en het nodige eten), reclamestands en vliegtuigen. Die laatste zullen er altijd wel staan, maar het is een bijzonder gezicht. De sfeer is gemütlich en door de grootte van het terrein heb je weinig last van anderen. Er is ruimte genoeg. Ook achter het terrein, dat afgezet is met een hek, is een groot park ontstaan op de rest van het gewezen vliegveld, voorlopig in het bezit van de inwoners van Berlijn.
De podia hebben een verschillend karakter. Een voor de grotere namen met prachtige vleugels op doeken die het podium een apart aanzien geven. Dan zijn er nog twee podia voor de wat mindere, nog door te breken goden en dan nog een voor het opkomende spul. Er zijn grote namen. Op de eerste avond zijn dit The Killers en Sigur Ros. Op de tweede avond is dit Franz Ferdinand en vooral Paul Kalkbrenner. De liefhebbers kunnen aansluitend de nacht doorhalen met dance elders in Kreuzberg.
Naast de grotere namen is er ruimte voor de nodige Duitse bands waar ik er geen heb kunnen ontdekken waarvan ik onder de indruk was. Het fijnste optreden op de vrijdag was wat mij betreft Michael Kiwanuka. Vorig jaar speelde hij op ITGWO solo in het open bos, nu met band in Berlijn. Misschien dat er nog net wat meer pit in had gemogen, maar verder was het genieten. De grote afsluitende eerder genoemde namen hebben we door omstandigheden even gelaten voor wat ze waren, maar de aanloop met Of Monsters And Men was aardig. Al gaf hun single alles wel prijs. Ik zei dat er geen indrukwekkende Duitse bands waren, maar dat is niet helemaal waar: er was Tocotronic. Hartstikke leuk bandje, maar wat rockeriger dan ik ze van plaat ken. Ook Duits was de Brandt Brauer Frick, veel bandleden, maar niet mijn ding, wel komende Crossing Border te zien. Wel leuk was We Have Band, maar het geluid was slecht en maakte er een brij van. Jammer. Niet leuk was Little Dragon, saai gedreutel op keyboards plus een zangeres die ook geen indruk maakte. Na één nummer zijn we al weggevlucht bij Kate Nash. Jammer, eerder was het nog wel te pruimen. Mocht je nu de indruk krijgen dat het geen superieure muzikale dag was, dan klopt dit. Maar verder was het indrukwekkend genoeg inclusief een geweldige vegetarische maaltijd.
De line-up van de zaterdag was beter. Franz Ferdinand brak de boel ´s avonds af. Het wat ingedutte publiek ging helemaal los. Drie nieuwe nummers plus een stukje Donna Summer en vooral veel hits, en een band die er zin in had. Van Django Django had ik veel verwacht, maar het viel helaas wat tegen. Het kwam om in vliegtuigtermen te spreken niet van de grond. Misschien gaat het nog wat te hard met ze, en komt het over een paar jaar wel goed. Qua enthousiasme was te merken dat Bonaparte tegenwoordig Berlijn als thuishaven heeft. Het publiek was wild enthousiast en ik heb de gekte van de band eerder aanschouwt, maar dit sloeg alles. Wat een verkleedpartijen en wat werd het publiek opgezweept inclusief blote mannenbillen en vrouwenborsten. Jammer dat het van de muziek afleidt, want er zitten toch echt wel sterke songs tussen. Berlijn ging na onze afsluiter Franz Ferdinand nog lang door met Paul Kalkbrenner, een silent disco en de dance afterparty. Wij gingen terug naar ons verblijf. Als we toch in Berlijn waren, wilden we toch nog wel wat meer van deze levendige stad zien. Maar wel op een gemütliche manier, want dat waren deze twee dagen ook geweest.
4 reacties