Het is altijd zaak om ervoor te zorgen dat je niet in hokjes gaat denken, maar bij een band die zich Bloc Party noemt voelt het toch minder als een overtreding. Er ligt ook teveel vergelijkingsmateriaal. Drie albums met een echt eigen signatuur. Silent Alarm: melodieus, A Weekend In The City: experimenteel, Intimacy: elektronisch. Dat is heel gechargeerd, want bij het terugluisteren merk ik dat er weinig kritiek overeind blijft. Toch gaven de opvolgers me heimwee naar Silent Alarm, naar een dansbare knaller als “Helicopter” of een lief juweeltje als “This Modern Love”. Het zijn zulke nummers die maken dat je voor langere tijd blijft hangen bij een album, en zulke nummers stonden wat mij betreft niet op de twee vorige albums. Four kan ik weer in een hokje indelen bij of in ieder geval in de buurt van Silent Alarm. Liedjes met een kop en een staart dus, een tikje toegankelijker. Onmiskenbaar Bloc Party wel. Die kenmerkende plotse overgangen van onderkoeling naar uitbarsting. Altijd dat gejaagde gevoel, alsof je weet dat je een afspraak hebt, maar je weet niet meer waar en met wie, alleen dat je te laat dreigt te komen. Zet ‘3×3’ maar eens op tijdens een duurloop en je komt vijf minuten te vroeg en doodmoe terug. En dan is er ook “Real Talk”, waar het moment dat zanger Kele Okereke uit zijn slof gaat schieten steeds in de lucht hangt, maar nooit komt, waardoor het nummer blijft borrelen onder het oppervlak. Four is ook persoonlijker. Je wordt af en toe (zoals op “Day Four”) zelfs in de tweede persoon aangesproken, al vermoed ik het liedje niet voor mij maar een zeker meisje is geschreven. Daarnaast zit dat persoonlijke meer in het gevoel dat de instrumentatie oproept. De teksten op Intimacy zijn ook heel persoonlijk, maar het elektronische geluid bracht dat dat album gewoon een stuk harder en koeler overkwam. Dat vind je niet meer terug op Four. “Octopus”, waarschijnlijk de eerste single heeft potentie op de radio, zelfs tijdens kantooruren. Het lijkt er op dat Bloc Pary na een debuut in de zomer een periode in herfst en winter heeft doorgebracht en nu in de lente is aangekomen. Een Bloc Party-lente, dus eentje waar je je paraplu te allen tijde in de aanslag hebt. Dit album bespreken in vergelijking met Silent Alarm is niet aan de orde, daarvoor mist energie en een dosis verrassing. Maar toch onmiskenbaar lente.
mij=Frenchkiss / V2
4 reacties