Calexico – Algiers

Al sinds debuut Spoke klinkt Calexico hetzelfde: Joey Burns en John Convertino mengen Americana met muziek uit Mexico en altijd klinkt het atmosferisch, meestal wordt er een mooie hook gevonden en alles wordt vakkundig gearrangeerd en ingespeeld. Hun tweede en derde album, The Black Light en Hot Rail, laten dit fantastisch horen. De drie cd’s daarna heb ik zelden van begin tot eind beluisterd. De nachtelijke rit van de bloedhete Dordogne naar Nederland zou bewijzen of Algiers wel weer de volle twaalf nummers zou blijven boeien of dat ik al bij de eerste peage een Franse radiozender op zou zoeken. De eerste helft van de plaat is er niets aan de hand, de single “Para” blijkt het hoogtepunt, samen met het folky “Fortune Teller”. Maar daarna wordt het lastig de verschillende nummers van elkaar te onderscheiden. Niet dat de formule is uitgewerkt – daarvoor is het verschil tussen bijvoorbeeld “No Te Vayas”, “Splitter” en “Hush” te groot. Ik vrees dat Calexico zo’n band is die plaat na plaat dezelfde kwaliteit aflevert en daardoor moeite heeft te verrassen. Even hoopte ik dat Algiers – gezien de titel – ook de woestijn van Noord-Afrika zou bezoeken, maar het blijkt op de gelijknamige wijk in New Orleans te slaan. Ergens in het saaie noorden van Frankrijk probeerde ik het nog een keer. Tot Studio Brussel te ontvangen bleek op de autoradio.

Mij=Anti / PIAS