In de zomer van 2008 was ik op het Friese folkfestival Folk In De Wâlden. Het speelde zich af op het prachtige landgoed Stania State in het dorpje Oenstjerk. Op het programma stonden Nederlandse artiesten als Lenny Kuhr en Linde Nijland, maar ook de Amerikaanse band Willard Grant Conspiracy en singer-songwriters Chris Smither en Caroline Herring waren naar Friesland gekomen. En op die prachtige zomerdag in 2008 raakte ik verslingerd aan de folk-/countrymuziek van de uit Mississippi afkomstige Caroline Herring. Zij wist mij een uur lang te boeien met haar liedjes die kleine verhaaltjes vertelden over de levens van mensen in het Zuiden van de Verenigde Staten. Inmiddels is er nu haar zesde album, Camilla. Het album bevat tien verhalen over mensen die een lange en vaak zware weg hebben afgelegd en aan het eind van die weg uiteindelijk beloond worden met eigenwaarde, vastberadenheid en goedmoedigheid. Ik zeg nadrukkelijk verhalen omdat Herrings teksten vaak gebaseerd zijn op ware gebeurtenissen. Zoals “Camilla” over de zwangere Marion King die in 1962 op bezoek in de gevangenis in Georgia afgetuigd werd door de sheriff met een miskraam tot gevolg. Of “White Dress” over de zwarte Frances Moultrie die het in 1961 als enige vrouw aandurfde om in Alabama in de bus van de freedom riders te gaan zitten en de bus werd onderweg opgeblazen. Caroline Herring heeft het vermogen om sociale en historische thema's op een bijna literaire manier in haar liedjes te verwerken. De teksten zijn zo mooi dat je ze er bij het luisteren eigenlijk bij moet pakken en mee moét lezen. Herring zingt prachtig met een Joan Baez-achtige trilling in haar stem. Waren haar voorgaande albums al van een ongekende schoonheid, Camilla is het magnum opus van Caroline Herring en heeft alles in zich om tot een (folk)klassieker uit te groeien.
mij=Signature Sounds
4 reacties