Into The Great Wide Open 2012: Zaterdag Napret

Keuzes. Alles in het leven draait om keuzes. De keuze bij welk podium we vandaag weer eens gaan staan bijvoorbeeld. De zaterdag van Into The Great Wide Open zit zo tjokvol met goede acts dat die keuze niet zo evident is. De eerste keuze is om de Vuurboetsduin over te slaan. Dat betekent dat we Adrian Younge missen. De helft van de mensen op de Vuurboetsduin roept dat we het optreden van ons leven gemist hebben, de andere helft geeft toe dat die Duin best ver weg is en de moeite van het fietsen niet waard. Wisselende reacties die haaks op elkaar staan, dat betekent in ieder geval dat een artiest iets goed doet. Ik sta ondertussen bij Janne Schra. Janne deed eerder haar ding bij Room Eleven en Schradinova, maar toert nu onder haar eigen naam. En volgens mij bevalt haar dat wel, want ze zit duidelijk goed in haar vel. Begonnen in de jazzhoek, permitteert ze zich tegenwoordig ook uitstapjes richting pop en blues; vooral dat laatste gaat haar prima af. Als toetje doet Ben Caplan nog een nummertje mee en beide stemmen mengen zich heel erg goed.

Door: Gr.R.
Ben Caplan heeft er sowieso zin in, want even later staat hij met zijn band ook op het podium bij Fresku. Eh, wat? Ben Caplan en Fresku? Dat werkt dus wonderbaarlijk goed! Fresku is er zelf beduusd van, vooral ook omdat ze amper tijd hebben gehad om te repeteren. Ze weren zich kranig. Fresku vraagt zichzelf regelmatig af of hij wel op het juiste festival is, het is hier immers niet Woensel West en hij lijkt ook met Doe De Lintworm de vreemde eend in de bijt te zijn. Maar als zijn buik roept dat we mee moeten springen op Hedde Drugs Op, dan doen we dat gewillig. Zelfs zonder Drugs. Om het allemaal in perspectief te zetten, speelt direct na Fresku, Drijfhout. Deze Vlielanders zingen veel en graag over hun eiland en de markante bewoners ervan en weten nu al droef te stemmen over het nakende afscheid, dat gelukkig nu nog even ver weg is. Nederfolk, alsof Bots nooit weg geweest is. De melancholie slaat hard toe, ondanks de hitte, op het door hen adequaat tot De Stoof hernoemde kleine podium van het Sportveld.
Als we toch terug in de tijd zijn, dan kunnen we evengoed even blijven hangen bij Howlin’ Rain. Al was het maar omdat deze band een fenomenaal optreden weggeeft. Gedrenkt in de Southern Rock laten de heren horen dat waar er een noot past er waarschijnlijk ook wel vier passen. En dat het onzin is om nummers tot vier minuten te beperken als er ergens ook nog een gitaarsolo in past. Zanger Ethan Miller is getooid met een indrukwekkende baard, wat dan enigszins detoneert met zijn langzaam wat kaler wordend hoofd, maar heeft een bijzonder indrukwekkende stem. Dat samen met het soulvolle gitaarspel zorgt er voor dat hele festivalweide in een mum van tijd om is en al luchtgitaarspelend mee doet. Een geweldig optreden! Hoe schreef u Lynyrd Skynyrd ook alweer? Nou zo: Howlin’ Rain.
Into The Great Wide Open is een enigszins atypisch festival. Niet alleen maar bandjes kijken, maar er is aandacht voor kunst en de inwendige mens. Ik ken geen ander festival waar je, al struinend over het festivalterrein, ineens een oesterkar tegen komt. Dat zijn van die buitenkansjes die gegrepen moeten. Het festival is ook bijzonder kindvriendelijk, met een speciaal kinderprogramma. Al vraag ik me af of je er een kind heel gelukkig mee maakt als het met grote oorbeschermers op mee loopt te schudden als moeders een dansje waagt. Keuzes, keuzes, stelde ik al eerder en wellicht moet je soms even iets anders kiezen.
Op het mooiste podium van Nederland, Naar Buiten, ik kan dat niet vaak genoeg benadrukken, klinkt ondertussen weer een staande bas. Daar zal Ben Caplan toch niet weer een riedeltje meedoen met dees’ en geen? Eh, nee, dit keer nie. Dit keer is het Muppetstuff, dat de rappers Rico en Typhoon begeleidt. Nederhop en Nederfolk blijken zich wonderbaarlijk goed te mengen en de heren hebben er duidelijk zin in. Zoveel zin dat Rico net een nummertje te lang doorrapt en vervolgens moet sprinten om de boot te halen. Ook dat is Vlieland for ya!
Op het hoofdpodium is ondertussen Alt-J, ook wel ∆ genaamd, begonnen. Het is snel gegaan met ∆ . Hun debuutplaat kreeg goede kritieken en ze werden onthaald als een nieuwe, maar iets lichtere Radiohead. Dat krijg je ook al Radiohead maar niet met een nieuwe plaat komt. De plaat is ook beslist niet slecht, maar live weet de band absoluut niet te overtuigen. Dan klinkt het te gemaakt, het beklijft niet en er ontstaat een vorm van verveeldheid als je aantal nummers in het optreden zit. Het komt niet vaak voor dat een band ergernis weet op te wekken bij mij, maar ∆ lukt het wonderwel. En dat wordt niet minder bij Echt Gebeurd, op het Naar Buiten Podium. Het idee is eigenlijk best leuk, laat een aantal mensen dagboekfragmenten voorlezen om een inkijkje te geven in hun leven, maar de uitwerking is wat minder. Vooral ook omdat er eigenlijk niet zo heel veel gebeurt in de respectievelijke levens. En dan heb je eigenlijk een man als Hans Sibbel nodig om het naar een wat hoger plan te trekken en de mutserigheid te ontstijgen. Gelukkig hebben we Balthazar om de landerigheid te verdrijven. De eigenwijze pop van deze Belgen zorgt ervoor dat de voetjes even van de vloer gaan. De zon is ondergegaan en de landerigheid van de warmte overdag is verdwenen. Het leven is een feestje en Balthazar schrijft er de muziek bij.
Het rustpunt van de dag is Angel Olsen. Zacht tokkelend op haar nauwelijks versterkte elektrische gitaar, slechts begeleid door zacht zoemende bas, fluistert zij ons toe. Folk klonk nog nooit zo minimalistisch als hier op Naar Buiten. En terwijl het om ons heen donker wordt in het bos, laten wij ons verleiden door Angel Olsen. Om vervolgens ruw wakker gekust te worden door Savages. De postpunk van deze vier dames uit Londen staat haaks op de folk van Angel Olsen maar is minstens zo indrukwekkend. New wave, shoegaze, gitaarerupties, maar vooral prachtige nummers komen langs in een optreden dat maar doordendert. Als een wervelstorm. Aan Woodkid is het vervolgens om de dag af te sluiten en dat lukt’em aardig goed. Voor heel even is niet alleen de muziek van belang, maar ook de show eromheen en wanen we ons in een puike videoclip.
In de Bolder draait men ondertussen Jethro Tull. Ik heb het gevoel dat het vandaag ook wel goed gaat komen met Into The Great Wide Open.