Kaipa is een apart bandje. Sinds de heroprichting in 2000 – achttien jaar na het uiteenvallen van de band – is niet meer getoerd en een aantal bandleden zit in en toert met andere bands, zoals Scar Symmetry en The Flower Kings. Toch lukt het opperhoofd en het enige oerlid toetsenist Hans Lundin iedere keer weer de band bij elkaar te krijgen om zijn composities de wereld in te sturen. De huidige bezetting gaat alweer een hele tijd mee. Ook bij Vittjar, het elfde album of het zesde sinds 2000, is de bezetting onveranderd. Naast het folky element in hun prog is het het vocale duo Patrik Lundstrom en Aleena Gibson waar je Kaipa ogenblikkelijk aan herkent. Misschien technisch gesproken beiden niet de besten, werkt het in de setting van Kaipa wonderwel, ook in de onderlinge samenwerking. Eigenlijk weet je bij voorbaat wat je gaat krijgen bij Kaipa. Ondanks het Zweedse titelnummer is Vittjar gewoon een Engelstalig album. Iets meer folk erin deze keer, met fluiten en viool, maar verder wordt er lekker geprogd met veel breaks, de ene solo na de andere en veel fraai drumwerk van Morgan Agren. En natuurlijk een paar lange nummers. “Our Silent Ballroom Band” duurt maar liefst 22 minuten. Die vliegen overigens om, want er zit meestentijds een enorme drive in het nummer, zoals eigenlijk op het hele album. Geen oeverloze soundscapes of traag opgebouwde klanktapijtjes én áls er gas wordt teruggenomen zit er wel een gitaarsolo in. In “Treasure House” sneaken ze er zelfs een reggaeritme tussendoor. Dat kunnen niet alle progbands zeggen. Het beste compliment dat je kunt geven is dat het album, toch zeventig minuten lang, te snel voorbij lijkt.
mij=InsideOut
4 reacties