Echte depressieve noise in de lijn van The Birthday Party en Scratch Acid, waar vinden we dat nog? In New York natuurlijk. Pop.1280 borduurt voort op de jaren tachtig. Een hoop echo, schizofrene ijzeren gitaarriffs, monotone, gortdroge drums en vocalen van ene mijnheer Chris Burg die door de herhaling enigszins bezwerend moeten klinken. Pop.1280 klinkt alsof het IJzeren Gordijn en de Koude Oorlog nog bestaan. Dit is echter nihilisme anno 2012. Volgens Burg zijn er weinig verschillen tussen nu en dertig jaar geleden. Sterker nog, we balanceren op de rand van de afgrond. Nu weten we niet wie onze vijand is. Maar dat we botsen met culturen, systemen, ideologieën en monetaire stelsels, zoveel is wel duidelijk. En dan hebben we het nog niet eens gehad over nucleaire en natuurkrachten die ons op elk moment kunnen verlammen. Tja, een gezellige club is Pop.1280 niet. Wie zich noemt naar een passage uit een Jim Thompson-roman, kent geen fijnzinnigheid. Pop.1280 is onversneden inktzwarte noise met vocalen die iets weg hebben van een bloedserieuze Lux Interior. Esthetiek, kunstzinnigheid of zelfs een poging tot een harmonieus melodietje kent dit viertal niet. De rake intimiderende klappen van een Einsturzende Neubauten of The Swans zijn meer op hun plaats bij dit intrigerende stelletje. The Horror 2012? Inderdaad, The Horror 2012.
mij=Sacred Bones
4 reacties