Je hoort het nergens aan, maar Sula Bassana is feitelijk een soloproject van de Duitser Dave Schmidt, die de naam Sula Bassana gebruikt als voorman van Electric Moon. Verkopen van de cd lijkt niet de eerste prioriteit, want je zult bandnaam en titel Dark Days vergeefs op de vooorkant van de cd zoeken. Die voorkant is gesierd met een op de muziek geïnspireerd ehm…multi-interpretabel schilderij van Schmidts vriendin, en het schilderij op zijn beurt was weer de inspiratie voor het titelnummer. Artsy types, hoor ik u zeggen. Klopt. Dark Days is psychedelisch in het kwadraat. Songstructuren zijn er wel, maar die zijn vooral bedoeld om traag overheen te jammen. Alleen het titelnummer bevat (wat) zang, de rest is volledig instrumentaal. Synths en van veel wah-wah voorziene gitaar meanderen om elkaar heen in wat wel wat weg heeft van het vroege en vaagste werk van Pink Floyd. “Surrealistic Journey” haalt zo de twintig minuten en afsluiter “Arriving Nowhere” – je moet het maar durven, die titel – overstijgt de zestien minuten. Het mag duidelijk zijn, dit is geen plaatje voor alle tijdstippen. Met familie op bezoek is Dark Days waarschijnlijk wat minder geschikt, als pauzemuziek voor een therapiegroep voor zenuwzieken is het ook geen echte aanrader. En toch, het is zo'n spacey en psychedelisch plaatje dat je 's avonds laat, met je hoofd tussen de speakers, langzaam naar binnen weet te zuigen. Het is daaraan dat je hoort dat Sula Bassana al een indrukwekkende discografie heeft. (Leuk detail: hij vraagt bezoekers van de site het hem te melden als 'ie iets is vergeten…) Dark Days is geen allemansplaatje, maar de liefhebber van spacerock en psychedelica doet er goed aan om het op zijn minst een keer te beluisteren.
mij=Sulatron / Clearspot
4 reacties