Het is toch vreemd. Optredens bij Conan O’Brien, David Letterman en Jimmy Fallon, zelfs bij de Grammy’s (in 2011). Laatste twee albums door Rick Rubin geproduceerd. En dan eigenlijk helemaal niet opgemerkt worden in Nederland. Er is potdomme een hoop aan de gang op indiefolkgebied in Amerika, en we krijgen daar maar verdomd weinig van mee. Het zijn van die muziekwetten die voor mij niet helemaal te doorgronden zijn. Want The Avett Brothers vallen echt als een Snuggie over je heen. Ik zeg bewust niet: als een deken. Er is namelijk werkelijk alles aan gedaan om je warm te houden, waar er bij een gewone deken nog wel eens een voet ergens wil uitsteken. The Carpenter staat vol met met liedjes die mij een onbestemd gevoel van heimwee geven. Het is niet heel erg subtiel, je zou kunnen zeggen glad geproduceerd. Het is het type melancholiek van halfdronken een arm om je beste vriend heenslaan, van in een gelukzalig moment de liefde verklaren aan de hele kroeg. In een houthakkersblouse. Het is honderd rozen meenemen voor een meisje, het is chocolademousse. Op elk album schrijven ze een liedje over een mooi meisje. Dit keer “Pretty Girl From Michigan”. En dat is ook niet erg subtiel maar ik ben er blij mee, want er zijn heel veel mooie meisjes, niet alleen uit Michigan, en daar moet ik dan aan denken. Zeker als er een accordeon wordt ingezet (“Down With The Shine”), strijkers (“Winter In My Heart”) of teksten als ‘I wanna love you and more‘ (“Live And Die”), hoor je dat dit ‘grote gebaren folk’ is. Maar in het huidige muzieklandschap zou dat juist een garantie voor succes moeten zijn. Geen verklaring voor een gebrek aan aandacht. Ik zou dus verwachten dat The Avett Brothers een groter publiek achter zich kan verzamelen, en vind ook dat ze dat verdienen.
mij=American
4 reacties