Hij kwam, zag en overwon, Brandon Flowers, de Las Vegian met een britpoptic. Met de debuutplaat van zijn band The Killers, Hot Fuss, veroverde hij de wereld en die status bevestigde hij door sterke platen uit te blijven brengen en vooral te blijven touren. Vandaar dat ook na een jaartje of zes de koek op was en de band zich even terugtrok om bij te tanken. Al brachten diverse leden van de band, waaronder Flowers zelf, soloplaten uit. Maar goed, na een kleine twee jaar begon het Killersbloed toch weer te kriebelen en werd het tijd voor een nieuwe plaat. En naar eigen zeggen moesten de heren even op gang komen. Wellicht heeft dat ook te maken met het feit dat dat de beoogde producers niet altijd evenveel tijd hadden. Daardoor werkten er uiteindelijk vijf verschillende producers aan het album en namen ze zelf ook nog een nummer voor hun rekening. Flowers heeft zijn britpoptic door de jaren heen wat losgelaten door de jaren heen en is opgeschoven naar Amerikaanse FM-rock, al lijken de toetsenpartijen gebaseerd op invloeden van de New Romantics-stroming uit het begin van de jaren tachtig. Dat maakt dat Battle Born een wat tweeslachtige plaat is. Flowers weet dat hij groot moet klinken om het einde van de festivalweide te bereiken, hij is immers gegroeid tot headliner, maar heeft ook zijn ingetogen kant. Maar voor een plaat vol grootste Teenage Symphonies klinkt Battle Born niet dramatisch genoeg en de ingetogenere kant van The Killers is weer te rijk georkestreerd. Het helpt daarbij ook niet dat de toetsen nogal voor in de mix zitten en de bas wat naar achteren. Perfect voorbeeld is “Deadlines and Commitments”, dat klinkt als een nog niet eerder ontdekte outtake van Fleetwood Mac’s Rumourssessies, maar zo dichtgesmeerd is met toetsenpartijen dat het aan (Münchener) Freiheit doet denken. Terwijl het nummer schreeuwt om een akoestische benadering! De vele producers hebben op deze plaat niet meegeholpen met het maken van duidelijke keuzes. The Killers bevestigen met Battle Born hun nummer één-positie op de festivalposter, maar het is niet de gewenste stap voorwaarts in hun carrière. Daarvoor zullen de volgende keer toch keuzes gemaakt moeten worden. Hmmmm, Teenage Symphonies zei ik? Wat doet Jim Steinman tegenwoordig?
mij=Island
4 reacties