Onlangs zag ik een optreden van het Britse The Vaccines op BBC3. Ik meen dat het op Reading was. Ik moest glimlachen om zanger Justin Young die met baard en spijkerjas toch iets meer de rockzanger was dan toen ik hem vorig jaar op Metropolis zag. Hij was toen meer een middleclass kantoormannetje dat per ongeluk voor een enthousiast publiek stond. Gelukkig is er op Come Of Age muzikaal weinig veranderd aan The Vaccines. Hun recept van korte catchy rocksongs met snufjes Ramones, Libertines en The Strokes staat nog steeds overeind. Uiteraard is de ene song net iets meer catchy dan de andere, maar als je de openers “No Hope” en “I Always Knew” hoort, dan weet je als dat het nog steeds goed zit. Het derde nummer “Teenage Icon” is een presentatie van de band in een notendop. Ik zie de zaal hierop stuiteren en dit wordt gegarandeerd een van hun klassiekers. Het album is net wat rauwer dan het debuut, en daar ben ik blij mee. Het valt wel op dat ons rockzangertje toch écht geen geweldige zanger is en dat de echo op zijn stem dit hier en daar moet verbloemen. Maar ja, wat er niet is, dat kun je ook niet laten zien. Jammer vind ik wel, dat in het afsluitende “Lonely Word” de Rock plaats maakt voor knuffelrock. Ik hoop maar dat er even geen extra song meer voorhanden was om het bijna veertig minuten durende album vol te maken en dat dit op album nummer drie achterwege blijft.
mij=Columbia
4 reacties