Ik houd van Nina Nastasia en Laura Marling. Heel veel. Dat ik al een tijdje verkikkerd ben op de debuut-cd van Tiny Ruins, da's dan ook niet zo gek. Met de liedjes die Holly Fullbrook je voorschotelt op Some Were Meant For Sea kom je in eenzelfde soort schuitje terecht als bij wat voor mij bijna twee halfgodinnen zijn. Ik las een vergelijking met Leonard Cohen en dat kán ik me wel indenken, maar ik heb niet zo de behoefte om aan die prettige brommert te denken als er een fragiele vrouwenstem in mijn oor fluistert. Waarom zou ik in godsnaam? Fullbrook doet het gros van het werk alleen. Ze begeleidt zichzelf op piano of gitaar en verder is er alleen haar stem. Nou, daar heb ik mijn handen in dit geval dus vol aan. Teder neemt ze mijn hoofd in haar schoot en wiegt ze het lichtjes terwijl ze me toezingt. Ik ben tevreden. En knijp dan ook een oogje dicht en vergeet daardoor gevoeglijk dat ze er wellicht voor had kunnen kiezen om iets meer spanning in haar songs in te bouwen. Zoals Nastastia al enkele albums al wel perfect in de vingers heeft. Maar het geeft niet, het wordt gecompenseerd door de ruimte die er is binnen de veilige grenzen optimaal te benutten en geeft nog ruimte om in de toekomst nog wat verder te groeien en te prikkelen. Tot die tijd kan ik alleen maar jaloers zijn om de mensen die haar dit weekend gaan zien op Into The Great Wide Open. En dan vooral de mensen die haar 's nachts nog aan het werk gaan zien op het strand. Want met zo'n cd-titel moet je wel met je blote voeten in het zand en bij een knisperend kampvuurtjes onversterkt je songs vertolken terwijl de golven zwijgend het strand op rollen.
mij=WooMe / V2
4 reacties