Ik heb m'n best gedaan hoor. Creed en Alter Bridge, de bands waarin gitarist Mark Tremonti normaal gesproken actief is, hebben me nooit tot uitgebreidere beluistering kunnen verleiden. De enige associatie die ik heb is Myles Kennedy, en da's geen positieve. Maar toen iemand me vertelde dat Tremonti z'n favoriete gitarist was, was ik toch benieuwd naar dit album. De drie keer dat ik het album beluisterde terwijl ik tegelijkertijd andere zaken aan het doen was, was het enige resultaat echter dat drie keer direct na afloop eigenlijk al niets meer was blijven hangen van All I Was. Opener “Leave It Alone” zet de toon. Een goede melodie, een moddervette grote riff, goede – zij het wat generieke – zang van Tremonti, een goede gitaarsolo en een uitstekende productie. Ondanks al dat heb je nergens het gevoel dat je naar iets bijzonders zit te luisteren. Slechts een enkele keer zit er op dit album iets tussen dat je even doet opveren. Het refrein van de up-tempo beuker “Wish You Well” bijvoorbeeld, dat simpel is maar wel blijft hangen. Of de mooie, maar te korte bridge in “Proof”. Misschien is het het beste uit te leggen in een vergelijking met Foo Fighters. Ook die maken energieke rock die in de basis voorspelbaar en bijna formulerock is, maar waar de Foo Fighters er op elk album weer een aantal heel memorabele melodieën uit weten te peuren, ontbreken die op All I Was volkomen. Wat rest is een heel goed uitgevoerd en geproduceerd album dat je al vergeten bent als de laatste noot uitsterft. En dat kan niet de bedoeling geweest zijn.
mij=Proper / Rough Trade
4 reacties