Een dikke drie decennia is Bob Mould al aan de weg aan het timmeren. Invloedrijk en legendarisch met Hüsker Dü, commercieel succesvol met Sugar en nu dan weer met zijn negende echte soloalbum. Behalve een noeste werker en gedegen songschrijver is Bob ook een slimme zakenman. Hoewel hij op deze site ooit nog verzuchtte dat “de Foo Fighters mijn geluid hebben gestolen” staat ie als het even kan vrolijk naast megaster Dave Grohl op het podium te spelen en te zingen. En ook de tour afgelopen zomer om het twintigjarig bestaan te vieren van z’n (terecht) meest succesvolle plaat ooit, Sugar’s album Copper Blue, is natuurlijk een slimme zet. Hoewel niet alle albums even veel wisten te beklijven tot nu toe heeft Mould nooit een echt zwakke plaat gemaakt volgens mij, dus een bepaalde verwachting heb je wel als je dit nieuwste album voor het eerst een gaat beluisteren. Het heerlijk rockende “The Descent” was al voor de release tot ons gekomen en beloofde veel goeds en inderdaad, ik mag hier wel verklappen dat SIlver Age weer een heel fijn album is. Weg zijn de flirts met elektronica waarmee hij begin deze eeuw nog wel wat mensen op het verkeerde been zette. Wel zijn er de van hem bekende krachtige gitaarmuur en sterke, ambachtelijk opgebouwde powerpopsongs die staan als een huis. “Keep Believing”, het magistrale slotnummer “First Time Joy” en eerder genoemde “The Descent” scharen zich moeiteloos in het rijtje klassiekers van onze held. Als hij zo doorgaat kan hij wat mij betreft nog wel drie decennia mee.
mij=Merge
4 reacties