“Punk’s not dead, they only smell that way.” De punkers schopten destijds de progrockers de obscure niches in, een enkele uitzondering daargelaten, maar trapten, hoe ironisch, ondanks dat de genres haaks op elkaar stonden, toch in dezelfde val: door een gebrek aan vernieuwing doofde de punkvlam al snel uit. En je kunt tenslotte ook niet je hele leven kwaad blijven, wederom een enkele uitzondering daargelaten. Toch is er één man die zich min of meer aan beide malaises onttrokken heeft: Peter Hammill. Zijn werk met Van der Graaf Generator was al niet altijd even makkelijk te behappen, maar zijn solowerk, met Nadir’s Big Change voorop, werd zelfs door Johnny Lydon de hemel ingeprezen. Veel dichter konden progrock en punk niet bij elkaar komen. Dit was de eerste gedachte die mij te binnen schoot toen ik N.O.W.H.E.R.E van Cannibales & Vahines beluisterde. Dit Franse trio dook namelijk met G.W. Sok de studio in en deed mij in veel dingen denken aan experimentelere werk van Van Der Graaf Generator. Gedreven sax, ritmes waarop het wat lastiger dansen is en een zanger die het midden houdt tussen zingen en declameren. Daar waar gitaar gespeeld wordt is Shellac niet ver weg en valt op dat Sok en Albini eenzelfde manier van declameren hebben. De baritonsax doet echo’s van Morphine opklinken. Maar gesteld moet worden dat de hele band zich dienstbaar opstelt aan G.W. Sok en zijn immer politieke teksten. De afwisseling, van wild naar poëtisch binnen enkele momenten, is bijzonder groot en maakt dat deze plaat echt geen moment gaat vervelen. De plaat is bijzonder open opgenomen, er is geen producer, Albini komt dus hier weer om de hoek kijken, en de meeste nummers lijken in een take te zijn opgenomen. Het is een constant zoeken naar aangrijpingspunten en bij iedere luisterbeurt hoor je weer nieuwe verrassingen, zoals het cliché wil. Nu al de meest verrassende plaat van het jaar en een jaarlijstkandidaat voor eenieder die wat verder durft te luisteren. Aanrader!
mij=Tractor Notown / Konkurrent
4 reacties