Clark – Iradelphic / Fantasm Planes

Vrijdagavond half zeven op Lowlands. Na enkele goede bands viel er een gat; dan maar eens bij Clark kijken in de X-Ray. Zo'n artiest waarvan het kwartje nog niet bij mij gevallen was. Lekkere elektronische muziek wel. Schijnbaar ingewikkeld, ondansbaar. De kunst is om je daar niks van aan te trekken. Terwijl ik zelf op de maat bleef bewegen, begonnen de gekke ritmes zich als een klimop langs mijn benen omhoog te kruipen, en begon ik te verlangen naar een climaxmoment waarbij Clark de hele loods zou overwoekeren. Sneller, manischer. Maar dat deed-ie niet. In plaats daarvan ging Clark zijn hele instrumentarium af: hee, die synth kende ik al van Aphex Twin, he, nu klonk het weer als Air, ah, hij had ook een subbass meegenomen zonder dat het echt lomp bonkwerk werd. Een optreden als een psychedelische trip. Voordat ik het wist was het afgelopen en was ik fan. Chris Clark! Die zichzelf overigens tegenwoordig ook Christopher Stephen Clark noemt, omdat hij geen website heeft en zich toch wil onderscheiden van deze onzin. Nota bene een muzikant op het altijd bijzondere Warp-label dus, met al zes albums op zijn naam, waarvan ik dan toch wel eerder had moeten horen? Het nieuwste album, Iradelphic, lag in de Plato voor 9 euro en blijkt een uiterst organisch geheel. Dit in tegenstelling tot Clarks eerdere werk, dat beduidend meer als Aphex Twin klinkt en waarvan ik Turning Dragon inmiddels erg goed vind. Ook bij het beluisteren van het album moet je eigenlijk in je kamer blijven dansen om op alle details te blijven letten. Langdradig zijn sommige tracks namelijk wel. In de tracks “Open” en “Secret”, precies in het midden van de plaat, zingt Martina Topley Bird mee en dan haak ik eerlijk gezegd af. De repetitieve gitaargeluiden op “Ghosted” klinken wel weer aardig psychedelisch. Is dit een liedje, of een sample? Het daaropvolgende “Blackstone” is een fraaie pianoballad zonder verdere begeleiding, en dan volgt het driedelige “The Pining”. 'Wat een luistertrip', 'In Rainbows-achtige Radiohead-pop', 'Bibio-folktronica', je kunt er vanalles van zeggen. Het is mooi, maar – zoals altijd bij trips – het mist een lijn. Wat bedoeld lijkt als magnum opus, is dat ook weer niet. Dat knauwende van het debuut Nothing Else van Lorn uit 2010, nota bene door Clark geproduceerd, zoiets mis ik eraan.
Verder luisteren dan maar, naar de vijf-track EP Fantasm Planes die inmiddels te downloaden is via het Warp-kanaal op YouTube. Ook hier voert elektronica niet de boventoon, al is-ie wel aanwezig. Op de titeltrack 1 zijn weer de patronen van Clarks melodieën leidend, net als in track 3 en 5. “Secret Slow Show” vat eigenlijk alles mooi samen: die patronen nu op een akoestische gitaar, een zangeres die wél boeit en een gave elektronische ontlading. Het kan dus wel.

mij=Warp