Flying Lotus – Until the Quiet Comes

Mijn arme, arme oude pianoleraar. Ik zie zijn gezicht al voor me. Dat-ie naar de ontstellend valse akkoorden in “The Nightcaller” zou zitten te luisteren, op de Grote Nieuwe Plaat van Flying Lotus, en dat hij pijnlijk zijn ogen toeknijpt en klaagt: “Man man man. Wat is dit voor rotzooi?” Want tja, het is wel experimenteel allemaal. Opzettelijk ook. Until the Quiet Comes, het vierde album van Steve Ellison, heeft weer een hoge jazzfactor. Dat maakt het een interessante plaat, omdat Ellison allerlei genregrenzen opzoekt én overschrijdt. Dat zal muziekliefhebbers bevallen die op zoek zijn naar avontuur en ontwikkeling in hedendaagse popmuziek, maar tegelijk levert het ook pretentieuze en grillige muziek op. Ik kan me nog herinneren dat de bejubelde promo-cd's van Los Angeles in 2008 – voor Nederland de kennismaking met FlyLo – massaal weer tweedehands op de cd-markt werden aangeboden, maar dat lees je in geen enkele recensie. Ik zelf kon er destijds ook niet van genieten, en schoof FlyLo op de berg door 3VOOR12 onbegrijpelijk bejubelde hetzalwelmuzikanten. Onterecht. Flying Lotus heeft legendarische tracks (en remixes) op zijn conto staan, neemt met zijn platenlabel Brainfeeder behoorlijk wat nieuw talent onder zijn vleugels mee en is zelf een meester in het maken van textures. Klankkleur, geluidscollage, space, noem het hoe je het wil. Als liefhebber van Etienne de Crécy ontdekte ik pas laat de heerlijk diepe track “Massage Situation” van zijn debuut-ep Reset. Radioheads “The King of Limbs” werd ook door FlyLo beïnvloed. Maar dat ontdekte ik pas bij de opvolger Cosmogramma uit 2010. Die was voor de helft fantastisch, met nummers als “Do the Astral Plane” en samples van een tafeltenniswedstrijd, maar ook van de beademingsmachine waaraan zijn moeder lag toen ze overleed. Alleen al de eerste vijf seconden vol originele geflipte 8-bit elektronica hadden me om. Het geluid had meer bass, meer drive en op de lomere tracks had je nog dubstep-invloeden (die zijn op Until the Quiet Comes grotendeels geschrapt). Mijn pianoleraar had “Computer Face / Pure Being” destijds net zo min mooi gevonden, maar dat bliepte en kolkte nog. Met Flying Lotus heb ik een vergelijkbare haat-liefde-verhouding als met The Mars Volta; de ene helft van de songs vind ik fantastisch en de andere, suffere helft verschrikkelijk. Op FlyLo's nieuwste plaat slaat het experimentele jazzdeel me teveel door. Erykah Badu, nooit wat aan gevonden. Een geluidsbeeld als “Me Yesterday//Corded” op deze nieuwe plaat kabbelt maar voort, tot het moment dat er plotseling een goed elektronisch deel bijkomt waarin de beat net naast het ritme valt. Het rinkelende “Getting There” heeft dan weer een heerlijke Gorillaz-achtige hiphop-feel, en “Hunger” (met gitaar van Jonny Greenwood) is kalm maar spannend. De bijdrage van Thom Yorke in “Electric Candyman” is dit keer een stuk raadselachtiger en minder herkenbaar dan zijn mooie, Radiohead-achtigere track op Cosmogramma. Ik ben blij voor Flying Lotus dat hij op dit album rust gevonden heeft, maar zijn muzikale drukte waardeer ik toch het meest.

mij=Warp