In de brugklas had een vriend van me een maat die in een kelderbox leek te wonen. Hij had in de bergruimte van zijn flatgebouw een bank en een tv gezet. Het rook er naar bier, jongenszweet en geklooi met zippo's. Op school zaten we erover te pochen, waarna de twee knapste meisjes er tot mijn naïeve verbazing prompt heen wilden. Daar was ik dan weer niet bij – hmm – maar bij terugkomst toonden de dames zich teleurgesteld. Waarschijnlijk was het spannendste wat er gebeurde toch die Super Nintendo… Jeremiah Jae's album deed me eraan terugdenken. De plaat klinkt als een bedompte kelder, en zijn raps bevatten eenzelfde soort clueless gewauwel. Hij doet stoer, maar stiekem is de man dermate stoned dat hij alleen zelf zijn malende gedachtes kan volgen. Vaak rapt hij niet eens meer, hij mompelt gewoon. Dat past dan weer wel perfect bij de muziek, eveneens van zijn hand. Hier ontmoeten de labels Stones Throw (Madlib!) en Brainfeeder (Flying Lotus!) elkaar. Geen klepperende snares, maar brijachtige geluidscollages waar zoveel vertragingsfilters op zijn losgelaten dat je alleen nog het dronen van de bas hoort. Vergeleken met J Dilla mis ik de melodie, het achtbaangevoel van eindeloze flardjes spetterende soulkrakers die op je worden afgevuurd. Jeremiah Jae kan niettemin echt wel wat hoor. Zo benadert hij soms de intimiteit van N*E*R*D's debuut In Search Of. Megahit “Money and Food” is dan weer een gangster-coole 'the only way to do it is to turn up the swag'-variant op Wiz Khalifa. 'She don't want the slice, she wants the whole kitchen'.
Aangezien ik Analogue Dear voor het eerst opmerkte dankzij een Yoshimi-release, en aldaar vervolgens de halve recensie aan hem wijdde, zal ik nu Yoshimi zélf een complimentje geven. Hun samenwerking in “Zoete Flarden” is niet alleen een van mijn favoriete Nederlandse tracks van dit jaar, Yoshimi's bijdrage (fragiele stem en tekst) helpt echt. Analogue Dear is in zijn uppie wat minder persoonlijk. Daarmee is het obligate kritiekpuntje wel gemaakt hoor, want Sjaak Douma is een ontdekking. Het is eigenlijk vreemd dat niemand hem voor is geweest, zo ver is België nu ook weer niet. Douma heeft voor zijn debuut-ep namelijk heel goed naar Styrofoam en The Go Find geluisterd. Belgische meesters van de indie-electronica, die op hun beurt de nootjes bij de Acher-broers van The Notwist haalden. En daar kan ik 'r altijd meer van horen. Zeker als je het met zoveel klasse doet als Douma. Zijn soezende slaapkamerpop klinkt als een klokje zonder haast; de jubelende belletjes tinkelen je in de verbluffende opener “Coasts” tegemoet. Al even geslaagd is “Errant”, dat naast de overal knisperende ritmes ook wat stuwend tomwerk bevat, om te besluiten met het intense mantra 'we left our hearts, we lost our ways'. “Venture” stuurt het verwachte pakketje via The Postal Service naar de oren van deze luisteraar. Als de lichtjes vervolgens gedimd worden en de sfeer van happy in desolaat verandert krijgt Drawing Patterns wat van At The Close Of Every Day. Ook al geen verkeerde referentie. Want, het moge duidelijk zijn, hier gaan geen dingen verkeerd. Ze gaan juist uitstekend.
mij=Brainfeeder/PIAS & My Corduroy Life
4 reacties