Muse – The 2nd Law

Muse is de enige band ter wereld die het voor elkaar krijgt om zo ongeveer het hele Eurovisie Songfestival op een kleurig verpakte plaat te kieperen en die nog verkocht te krijgen ook. Sinds het muzikale hoogtepunt Origin of Symmetry in 2001 maakten ze elk album raarder en bombastischer, en verkochten ze steeds beter. De vorige plaat The Resistance was overal op aarde een nummer-1-album, behalve in de Verenigde Staten: daar bereikte hij slechts plek 3. Nog steeds verkopen er hele filmsoundtracks dankzij één Muse-nummer en doen nog steeds talloze bands verwoede pogingen om het niveau van alleen al een vuller op een Muse-album te bereiken. Waarvan er overigens echt wel wat op The 2nd Law staan. In zekere zin heeft Muse al die gekkigheid nodig om te voorkomen dat hun oeuvre zich teveel gaat herhalen. Maar dat deze band zich muzikaal blijft doorontwikkelen zonder een nummer met Rihanna of fucking Pavarotti op te nemen, valt alleen maar te prijzen. In het titelnummer en het lijzige “Follow Me” zitten wat dubstep-invloeden (de productie was van Nero) en dat is op een smaakvolle manier gedaan. Misschien speelt ook mee dat ik “Unsustainable” heb beluisterd terwijl ik op de fiets door een onweersbui racete, wat sowieso nogal indrukwekkend was (klinkt ongeveer zo, denk er nog een real-life-lichtshow bij). Maar goed. De second law waar Muse in de albumtitel naar verwijst, is de tweede wet van de thermodynamica en wordt hier toegepast op de economie: 'an economy based on endless growth is unsustainable'. Je zou je kunnen afvragen: wanneer wordt Muse zelf eigenlijk 'unsustainable'? Zoals uit het lange The Guardian-interview blijkt, had bassist Chris Wolstenholme een drankprobleem en zijn de door hem geschreven en gezongen nummers “Save Me” en “Liquid State” in meerdere opzichten een zelfoverwinning. Het zijn tevens de enige momenten dat Muse weer even klinkt zoals ze op Showbiz begonnen waren. In de hoop om ook in de VS nummer-1 te worden (het werd nummer 2, weten we inmiddels), staat de eerste helft van The 2nd Law vol met gelikte ballads en pogingen om Bond- dan wel Disney-filmsongs te scoren, zijn de Queen- en Radiohead-invloeden steeds opzichtiger en zijn de teksten protseriger dan ooit. Het funky “Panic Station”, dat vooral de eerste keer fors erin hakt tussen die gezochtere nummers in, werd in verschillende recensies vergeleken met respectievelijk de Red Hot Chili Peppers, INXS, Level 42 en de Scissor Sisters, en daar zit allemaal wel wat in. Het gekke is, Muse verpest je smaak. De eerste keer dat ik The 2nd Law hoorde vond ik al die koortjes en slijmnummers helemaal niks en smeekte mijn vriendin of het uit mocht, maar na tien keer heeft elk nummer wel wat en vind ik The 2nd Law wéér goed. (Zij niet.) De indruk is wat fletser, maar dat was bij vorige albums ook al zo: al die goede platen maken je als luisteraar maar verwend. Kortom, Muse bewijst zichzelf wederom als blijver: duurzaam, groots en chronisch geflipt tegelijk. Luister naar Muse en opeens klinkt alles als mainstream. Beter gezegd: Muse verzet andermaal de standaard. Het meest tijdloos is de schitterende afsluiter “The 2nd Law: Isolated System”, die ik nog wel verwacht te gaan horen in Koyaanisqatsi-achtige films. Als je zen wilt meemaken, luister die track dan in de spits, midden op station Utrecht Centraal. Over entropie gesproken.

mij=Warner