Alleen al door die ene zin (uit “Stubborn Love”): ‘It’s better to feel pain, than nothin’ at all. The opposite of love’s indifference.’ heeft dit album groeimogelijkheden. Al is het maar via een cover door een fragiel meisje à la wat er gebeurde met Bon Ivers “Skinny Love”. Ik houd m’n hart vast tot ver na de dag dat zo’n cover uitkomt, maar ergens hoop ik ook dat het gebeurt, zodat meer mensen met The Lumineers in aanraking komen. Tot ze zeggen dat ‘het beter is dan het origineel, dan krijgen ze een klap voor hun smoel. Maar echt, “Stubborn Love” heeft het allemaal, van de cello die precies de juiste melancholiek meegeeft tot de teksten, over overgave aan een liefde die gedoemd is, en de zang, waarin zowel warmte en affectie als wanhoop doorklinkt. Ze gaat je kapotmaken, er is geen ontkomen aan, niet aan haar en niet aan een pijnlijke afloop. Wat zou het verstandig zijn om weg te lopen. Maar dat doe je niet. Het is door heftige emoties dat je voelt dat je leeft. “Stubborn Love” herinnert je eraan dat dat heus niet altijd positieve emoties hoeven te zijn. En dus, geholpen door een fles sterke drank omarm je haar en de pijn die volgt. The Lumineers brachten dit jaar hun titelloze major label debuut uit, en toerden al samen met Pokey Lafarge en Old Crow Medicine Show, al zitten ze aan een heel andere kant van het indie/country/folk-spectrum. Om de stem van Wesley Schultz heen worden heel gedoseerd andere instrumenten ingezet, waar Pokey en de Old Crows er een gezellige chaos van maken. Op “Slow It Down” en “Dead Sea” is dat het verst doorgevoerd, waardoor de vocalen alle kans krijgen onder je huid te kruipen. Nu alleen nog dat meisje vinden dat mijn hart gaat breken. Ik kan niet wachten.
mij=Dualtone
4 reacties