Two Gallants – The Bloom And The Blight

Na een afwezigheid van vijf jaar zijn de twee heren van Two Gallants terug met een nieuw album. Het voorlaatste wapenfeit van jeugdvrienden Adam Stephens en Tyson Vogel, Two Gallants uit 2007, was over het algemeen goed ontvangen door pers en publiek. Hierop waren de meest scherpe randjes van hun bonte mix van folk, America en punk verdwenen. De zwaarmoedige teksten van voorganger What the Toll Tells– veelal verhalend over het wilde westen, verdwaalde cowboys en andere verschoppelingen in het Amerikaanse landschap – waren er grotendeels nog steeds zij het minder grotesk. Two Gallants leek de juiste formule te hebben gevonden tussen experimenteerdrift en het klassieke liedje. Anno 2012 is folk een ander genre dan het in 2007 was. Sedertdien heeft de muziekrichting een opmars gemaakt met artiesten als the Tallest Man on Earth, Bon Iver en Fleet Foxes. Hoe weet Two Gallants zich tussen al dit folkgeweld staande te houden? Nou, dat weten ze niet. The Bloom and the Blight beklijft niet en valt op door zijn middelmaat. Geen enkel nummer weet tekstueel en muzikaal het niveau van hun eerdere werk te halen. Het is voornamelijk repetitie wat de klok slaat. Two Gallants lijken op momenten zelfs een persiflage op zichzelf te zijn geworden. Het is zuchten geblazen bij wéér een nummer over een ter dood veroordeelde man die zogenaamd hartverscheurend afscheid van zijn liefde moet nemen (“Halcyon Days”). De vele tempowisselingen en hard/zacht structuren kennen we inmiddels ook wel. Bij een instrumentarium dat zich beperkt tot drumstel en gitaar – een formule die de twee al hun gehele carrière hanteren – ligt eentonigheid al gauw op de loer. Waar dit in voorgaand werk vermeden werd door bijvoorbeeld inventief mondharmonicaspel ontbreekt op dit album de variatie. Sterker nog, de mondharmonicapartijen die er te vinden zijn, klinken zielloos en willekeurig (“Broken Eyes” – vergelijk dit bijvoorbeeld eens met het eerdere “Despite What You’ve Been Told”). De vraag rijst op of na vijf jaar tijd de heren van Two Gallants echt niet met iets beter hadden kunnen komen. Laten we hopen dat deze misser toe te schrijven is aan een gebrek aan speelritme en dat ze in de nabije toekomst een beter werk zullen afleveren.

mij=ATO