Driemaal België. Driemaal een band die al meerdere releases op zijn naam heeft staan en op zoek blijft naar nieuwe wegen.
De eerste is er een van Charlie Jones´ Big Band, een band rond Jan Verstraeten. Zijn Big Band is inmiddels uitgegroeid tot een kwartet en Until I Get Bald is het derde album. De roots van de voorganger worden wat meer op afstand gehouden. Zo zou opener “Me & A Cartoon” van Mark Lanegan kunnen zijn, als de stem van Verstraeten wat donkerder zou zijn. En het aansluitende “The Elephant Man” zou op White Album van The Beatles gestaan kunnen hebben, al mis ik de rest van zingende Beatles. En zo kan ik nog wel even doorgaan. De stem van Verstraten zou ik zelf wat meer in de muziek geplaatst hebben i.p.v. erboven. Zijn stem is niet het sterkste punt, dat is de muziek. De liedjes gaan vol onverwachte wendingen naar het eindpunt. Ik heb wel wat met hun ongrijpbaarheid. Toch zou een goede producer niet hebben misstaan. Nu heb ik nog iets teveel het gevoel naar een opgepoetste demo te luisteren.
De tweede is er een van het uit Oostende afkomstige The Van Jets. Op hun derde album Halo zoeken ze naar nieuwe wegen. Was het op hun voorganger Cat Fit Furry! nog een mix van electropop, glam- en garagerock, nu is er een nieuw element toegevoegd, namelijk funk. Ik moet wel wat aan Prince denken of aan Bowie ten tijde van “Fame”, of aan hun landgenoten van Das Pop. Ik moest er wel even aan wennen, maar na tig keer draaien beklijft het langzaam. Of je van de koerswijziging houdt, dat moet ieder maar voor zich uitmaken. Ik had een voorkeur voor de oude The Van Jets, omdat ik eigenlijk vaak het gevoel heb dat blanken niet kunnen funken. Toch is het best een aardige plaat. De ultieme hit ontbreekt echter, al mag “Here Comes The Night” er wezen. Mijn favorieten zijn het langzaam naar een climax toewerkende “Mystify” en het gevoelige, van aparte keyboardgeluiden voorziene en het album afsluitende “Zodiac”. Misschien wel juist deze nummers, omdat de electrofunk hier wat meer op afstand is gehouden.
Tenslotte is er dan nog Rats van het uit Kortrijk/Gent afkomstige Balthazar. Niet de origineelste naam van de wereld voor een band, maar het gaat tenslotte om de muziek. Hun tweede album mag er wederom zijn. Zij gaan echter een meer intieme kant op. De muziek is clean gehouden, alsof je elke speld moet kunnen horen, maar het is prettig strak ingespeeld. Ik moet bij opener “The Oldest Of Sisters”, ook al door de arrangementen, sterk aan The Last Shadow Puppets denken. Maar niet in de copycat-zin van het woord. Ze zoeken hun eigen weg. Rats is ondanks het verzorgde geluid geen album om zo even tot je te nemen. Geen makkelijke muziek zogezegd, maar wel muziek die langzaam neerdaalt en haar weg zoekt. Nee, ik zal niet gaan zeuren over warme muziek bij de open haard en dit jaargetijde, maar ik had het kunnen doen. Neem bijvoorbeeld “Do Not Claim Them Anymore”, alsof ik als ik mijn ogen dichtdoe in een wereld ben waar oorlog en ellende niet bestaan. Rats hoort tot de betere albums uit België van dit jaar en kon nog wel eens in de nodige jaarlijstjes opduiken.
mij=Goomah/V2 & & Belvédère & PIAS
4 reacties