In het niet bepaald van cultuur overlopende Enschede een tweedaags festival met schrijvers en muzikanten van de eerste categorie organiseren, dat moet een feestje worden. Maar hoewel de kwaliteit bij Crossing Border vrijwel altijd gewaarborgd is, zijn het niet de meest bekende acts die geprogrammeerd staan. Dat bleek wel de week ervoor, toen een niet naar Enschede, maar wel in Antwerpen en Den Haag optredende schrijver alvast een literaire avond verzorgde, los van Crossing Border: Kaweh Modiri trok niet meer dan vijfentwintig mensen.
Maar toch: donderdagochtend 15 november verschenen er op Twitter berichten dat Crossing Border zo goed als uitverkocht was. Dat gold blijkbaar voor Den Haag, maar niet voor het filiaal in Enschede dat voor driekwart gevuld werd. Goed nieuws desondanks, want het was de perfecte hoeveelheid mensen voor Het Muziekkwartier (Willem Wilminktheater en Atak). Alleen bij The Kyteman Orchestra bleek het publiek zich massaal in de luxe theaterstoelen te hebben genesteld. Bij alle andere acts, schrijvers en muzikanten, was er genoeg ruimte om een biertje te kunnen halen en het podium goed te kunnen zien. Of, met een groene beugelfles Grolsch, op het gemak van zaal naar zaal te kunnen wandelen. De andere kant van de medaille was dat sommige optredens wel erg matig bezocht werden.
mij=Door: Dubbelmono. Foto's: Storm
Zo kwamen er op Young Man niet meer dan twintig bezoekers af om naar hun brave – soms al te brave – en sterk op de jaren zeventig leunende pop te luisteren. Prima liedjes, maar met het manco dat ze nogal eens te lang duren. Viv Albertine telde hoogstpersoonlijk haar publiek: er bleken twaalf mensen te zijn afgekomen op de legendarische gitariste van het even legendarische punkcombo The Slits. Het wist haar humeur niet te verpesten. Ze zong drie tracks van haar zo juist verschenen, enthousiaste en frisse soloplaat The Vermilion Border en las een warrig maar vrolijk stuk voor over een bezoek aan Amsterdam, ergens vroeg in de jaren zeventig, waar ze schaamluis aan over had gehouden. Vunzig maar amusant, en met een olijke grijns vertelde de 57-jarige haar verhaal: this book is only half finished. En bij het aankondigen van het prijsnummer van haar cd, “Confessions of a MILF”: 'this song is not about me.' Haar muzikale carrière kende een onderbreking van zo’n vijfentwintig jaar, maar op het podium straalt ze de onbevangenheid uit van een jonge twintiger.
De drie barden Craig Finn (The Hold Steady), Will Johnson (Centro-Matic) en Patterson Hood (Drive-By Truckers) zijn allen rond de veertig en zaten gedrieën naast elkaar, als waren ze Crosby, Stills en Nash. Vrolijk, af en toe een slok bier of iets sterkers drinkend, afwisselend liedjes zingend en verhalen vertellend (Will Johnson legde het belang van de komma uit aan de hand van het zinnetje With love, Stevie Nicks versus With love Stevie Nicks). Geamuseerd keken de drie naar elkaars verrichtingen en hielpen ze elkaar mee te spelen of een tweede stem te zingen. Twee uur lang kregen ze hier de tijd voor en dat hield niet iedereen in het publiek vol, hoe goed de nummers van de drie ook zijn. Het trio koos vooral voor werk van hun recent verschenen soloplaten, waarbij opviel dat zelfs de mindere songs van Will Johnson’s Scorpion live plotseling op hun plek vielen.
Hoe vaak krijg je in Enschede de kans om James Fearnley te zien? James wie? Toch bleek het knap vol te zijn bij de verhalen van de accordeonist van The Pogues en was er veel belangstelling bij de boekentafel voor Here Comes Everybody, het boek dat hij schreef over Shane MacGowan en zijn andere partners in crime. Hoe vaak zou dichteres Eva Gerlach voor twaalfhonderd mensen hebben opgetreden? Ze bleef dus langer voorlezen dan de bedoeling was en dat kon niet iedereen in het op Kyteman wachtende publiek waarderen. Een meisje tegen haar vriend: ik ga, ik word hier depressief van. (Ze moet de volgende avond maar niet naar het sombere levensverhaal van schrijver David Vann gaan luisteren).
Je vraagt je af of ze ook bij Mark Lanegan is gaan kijken. De meest professioneel opgetuigde band van de avond (de merchandiseman was zelfs professioneel genoeg om te klagen dat hij te weinig licht op zijn t-shirtjes had) speelde routineus. En of het nu door het licht kwam, het feit dat de zaal voor maar driekwart gevuld was of dat het geluid – verder overal voortreffelijk afgesteld – niet altijd even lekker doorkwam in de grootste zaal van Atak, Mark Lanegan speelde goed, netjes, maar minder intens dan we eerder gehoord en gezien hebben.
Even routineus werkte het hard-zacht-duo Two Gallants zich eerder op de avond door hun set. Al jaren hetzelfde, hoogstens een paar kilo dikker, en met minimaal een dozijn goede liedjes speelden ze in drum en zang-combinatie in een goed gevuld Atak Café. Hun merchandisestand had het niet druk, hoe goed het duo zich ook speelde.
Hoofdact Kyteman hielden we voor gezien. De met twaalfhonderd bezoekers afgeladen grootste zaal van Crossing Border Enschede dacht er ongetwijfeld anders over, maar de pompeuze show ligt wel erg zwaar op de maag.
En we moeten ook nog wat ruimte over houden voor het feestje van de tweede festivaldag, wanneer onder veel meer Andrew Bird, schrijver Michael Chabon (koop nu eindelijk Telegraph Avenue, je zult niet teleurgesteld worden), First Aid Kit, Gaz Coombes, Punch Brothers en I Am Kloot op zullen treden.
4 reacties