Daily Bread

Daily Bread. Nog maar twee jaar geleden debuteerde het toenmalige trio met album Well, You’re Not Invited. Het werd uitgebracht bij Excelsior en in de vaderlandse pers werd de loftrompet afgestoken over de springerige electropunk afkomstig uit het hoge noorden. Daily Bread. Anno 2012 kunnen ze optredens in New York en op Lowlands op hun CV schrijven, hebben ze boekingskantoren in (hou u vast) Oostenrijk, Duitsland, Italië, Zwitserland, Frankrijk en niet de minste: de Verenigde Staten. Wie durft nog te roepen dat het niet goed gaat met de Nederlandse muziek? Daily Bread. De band van zangeres Kim, drummer Stefan, bassist Chris en tegenwoordig ook toetsenist Atser. Atser kwam er tijdelijk bij toen Kim in het begin van 2012 een vingeroperatie moest ondergaan en het keyboard spelen dientengevolge onmogelijk werd gemaakt. Hij deed het zo goed dat hij een permanente plek aangeboden kreeg. En zo werd het trio terstond een kwartet. Daily Bread. Boven alles: de band van Kim.

Hoeveel de andere bandleden wellicht muzikaal in te brengen hebben, live is en blijft het de band van zangeres Kimberly van der Velden. Wat wil je, een band met drie jongens en een hoogblonde zangeres schept altijd een spanning. Het roept beelden in herinnering van Blondie tot aan de Yeah Yeah Yeahs. En nu de nieuwe toetsenist het keyboard onder haar neus heeft weg gegrist, is ze volledig overgeleverd aan de genade van het publiek; geen synthesizer meer om zich achter te verstoppen. Kim weet zelfs menigeen File Under-reporter de stuipen op het lijf te jagen. In een recensie van hun eerste album op de site werd ze tot ‘Anouk van de indie’ gebombardeerd. Omdat elke man voor zijn leven of meer moet vrezen als hij bij Anouk in de buurt komt -laat staan de Anouk van de indie- was ik gewaarschuwd.

mij=Interview: Guus.
Niets van dit alles. Ik ontmoette de zangeres bij de Balie, gelegen aan het Leidse Plein te Amsterdam op een dinsdagmiddag. Omgeven door een straatorkest van voorbijrazende trams, claxonnerende taxi’s en gretig bellende fietsers sprak ik haar op het terras. Het was geen doorsnee dinsdagmiddag, want het was luttele uren voor de releaseparty van hun nieuwe CD in de Paradiso. Ik trof een ontspannen, goedlachse jongedame die bereid was geduldig op vragen te antwoorden die ze wellicht al vele malen om de oren had gekregen. Iterum is de naam van hun nieuwe CD. ‘Opnieuw’ in het Latijn. Een titel die op enkele dingen zou kunnen slaan. De band had al een album af, toen ze besloten dat het maar niets was en ze een hele andere weg in wilden slaan. De goedgezinde heren van Excelsior gaven ze de tijd en ze namen een geheel nieuwe full length op en dit was Iterum. Of het kan slaan op dat Daily Bread, vergeef me het cliché, zichzelf opnieuw heeft uitgevonden. Met toetsenist Atser in de gelederen zijn een nieuwe weg ingeslagen. Weg is de Sturm und Drang van hun eerste plaat; meer rust deed zijn intrede, alsmede invloeden van bands als M-83, the Cure en de moderne Chill Wave beweging. Afijn.
Vanavond een grote avond. Niet?
'Ja, heel spannend. We hadden vrijdag de prerelease gedaan in Leeuwarden en dat ging zó goed. Vanochtend werd ik wakker en dacht ik ‘Kut, vanavond moet het natuurlijk wel hetzelfde zijn!’(lacht). Ik ben zeker wel meer zenuwachtig dan in Leeuwarden.'
Waarom?
'Omdat ik weet dat de mensen die in Leeuwarden kwamen onze muziek waarderen – die kwamen omdat ze ons graag willen zien. Hier komt ook veel pers en mensen die willen zien waar we mee bezig zijn. Dan moet je jezelf veel meer bewijzen. Kijk, als mijn moeder komt prima want die is toch wel trots. Maar de pers is iets heel anders.'
De recensie op Oor.nl over dat optreden was positief.
'Ja, dat legt er nog meer druk op natuurlijk!' (lacht)
Hoe ziet de agenda van Daily Bread er uit voor de komende tijd?
'Na de release wordt het best rustig eigenlijk, dan gaan we even bijkomen en kijken wat de plaats gaat doen. En daarna gaan we in december een eigen clubtour doen. Dat is wel spannend. Voor het eerst een tour met echt helemaal onze eigen shows.'
Hoe ging dat bij de release van de vorige plaat?
'Toen hebben we gewoon heel veel gespeeld, maar nooit echt een tour gedaan. Het voelt nu wel veel ‘echter’. We willen even wachten nog met het buitenland. We hebben net de EP uitgebracht en Duitsland en Frankrijk dus het is even afwachten wat dat daar gaat doen. De EP is tot nu toe in Frankrijk super goed ontvangen.'

Op de site stond nog niet veel informatie, slechts sporadisch wat optredens maar nog niet over de tour.
'Nee klopt. Dat komt ook omdat clubs nog afwachtend zijn want het is zó’n nieuwe sound. We zijn zo gegroeid, in de muziek, ik in mijn stem. We moeten onszelf weer helemaal bewijzen, we beginnen weer onder aan de ladder.'
Vind je dat spannend?
'Ja, best wel. Want we hebben natuurlijk best wel lang geteerd op de oude plaat. We zijn een hele andere band geworden.'
In 2009 traden jullie op in de Wereld Draait Door. Vorige week waren jullie er weer te gast. Leg je de twee optredens naast elkaar dan zie je hoeveel jullie veranderd zijn.
'We zijn natuurlijk gewoon ouder geworden. Het is bij ons allemaal heel snel gegaan. We begonnen een bandje, een jaar later was er een cd uit op een platenlabel dat wij allemaal aanbidden. We hadden toen nog het idee ‘Je moet heel hard spelen zodat je de mensen omver kunt blazen, zo hard en snel mogelijk. Gewoon knallen.’ Maar we hebben gemerkt dat je mensen ook in kunt pakken door juist wat gas terug te nemen, wat ingetogener te spelen.'
Hoe is het om op het podium niet achter een synthesizer te staan?
'Het is vooral wennen. Ik ben nog een beetje aan het zoeken waar ik mijn handen moet laten. Toen we begonnen zat ik, daarna heb ik de synthesizer naar de zijkant verplaatst zodat het meer open was naar het publiek, op een gegeven moment ging ik er achter staan. Dus het is wel onderdeel van een soort proces.'
Bij de nieuwe plaat heb je veel aandacht aan de teksten besteed.
'Ja, ik zei tegen de jongens ‘Ik vertrouw jullie. Doe jullie ding maar. Schrijf de muziek maar en stuur maar op.’ En dan zet ik het op mijn iPod en luister en wat er in me opkomt schrijf ik op.'
Dus met het geluid en de muziek bemoei jij je niet.
'Nee. Dat is best wel gek ook. Want bij de eerste plaat schreven we alles met z’n drieën. Nu was het echt zo: jullie schrijven de muziek, ik de tekst.'
Jullie hebben de cd op een boerderij opgenomen. Hoe kwamen jullie daar terecht?
'Toen we nog met z’n drieën waren hebben we gewoon op Marktplaats gezocht naar een plekje waar we rustig konden schrijven. Toen kwamen we toevallig bij een vrouw in Schoonloo die muziektherapeute was en een hele praktijkruimte had in de tuin – met een mooi uitzicht op de bossen en de hei. We hadden gelijk gebeld of we alsjeblieft daar onze nieuwe plaat mochten schrijven. Ze zei enthousiast “Ja, kom er maar in!”'
Moest er veel verbouwd worden?
'We hebben bij een kringloop elf oude matrassen meegenomen en daar een soort van geluidswal van gemaakt.'
Wat was het voordeel aan werken op zo’n locatie?
'Vooral voor het schrijfproces is het handig. Als je thuis zit of in een betaalde ruimte heb je én tijdsdruk, én er is veel meer afleiding. We spraken af: ‘Oké, we gaan nu met z’n drieën – later met z’n vieren – tijdelijk daar wonen.’ We hadden één USB-stick met langzaam internet. Dus bijna geen Facebook of wat dan ook. Echt gewoon afgesloten en geschreven.'
Was daar geen afleiding?
'Natuurlijk, maar dat was anders. We gingen daar heel vaak wandelen in het bos, fietsen naar Westerbork, zwemmen in Assen. Van die hele burgerlijke dingen! (lacht) Maar dat je gewoon even en uurtje eruit bent. Maar je weet dat als je terugkomt alles klaar staat en je zo kan beginnen met spelen.'
We sluiten het interview af en nemen afscheid van elkaar. Die avond zou Daily Bread het dak van de Paradiso eraf spelen. Met Kim als voortrekker van de bonte stoet. Kim is bij deze officieel ‘Anouk van de indie’ af – laten we het gewoon bij Kim van Daily Bread houden.