'Waarschuwing: Dit is niet de Dez Mona die je gewend bent…', zo luidt de boodschap op een geel post-it stickertje op de promo van A Gentleman's Agreement, het vijfde album van het Belgische Dez Mona. Nu ben ik qua Dez Mona helemaal niets gewend, deze plaat is mijn eerste kennismaking met de band. Na enig research naar het verleden van de band en na beluistering van A Gentleman's Agreement begrijp ik deze waarschuwing wel. De eerste vier cd's waren dwars en experimenteel met invloeden van jazz, tango en gospel. Het vorig jaar verschenen Saga was zelfs een heuse 'concertante opera', zoals de band het zelf omschreef, waarmee ze een opera zonder acteren bedoelen. Op A Gentleman's Agreement gaat het er heel wat minder onstuimig aan toe, Dez Mona klinkt hier bijna als een gewone pop/rockband. Bijna, want de theatrale stem van zanger Gregory Frateur, die lijkt op een kruising van de stem van Brett Anderson van Suede en Stef Kamil Carlens, maakt dat het allesbehalve gewoon klinkt. Denk je in opener “Soon” een klassieke, bombastische rocksong à la U2 en The Killers te horen, dan gaat het toch net even weer anders met een tango-achtige accordeon die er opzwepend doorheen speelt. “The Passing” leunt helemaal op de melodielijn van de accordeon en het zinderende “The Back Door” is spannend door het repeterende ritme van de contrabas. Eigenlijk heeft elk van de tien liedjes iets spannends wat het nèt even wat anders maakt dan een 'gewone' popsong. “We Own The Seasons” is eigenlijk het normaalste nummer van de cd, een rockballad waarin de band vocaal bijgestaan wordt door eerder genoemde Stef Kamil Carlens en Tom 'Admiral Freebee' van Laere. Dez Mona heeft een eigenzinnige en spannende plaat gemaakt die toch toegankelijk is, iets waar de Belgen sowieso al goed in zijn. Ik zal je dan ook niet waarschuwen voor deze cd maar hem je ten zeerste aanbevelen.
mij=62TV /PIAS
4 reacties