Die had ik dus even gemist: Supergrass uit elkaar was. Maar ik mis wel vaker wat sinds de Oor niet meer tweewekelijks op mijn deurmat ploft en 3FM louter DJ’s in een Glazen Huis stopt, die opvallen door een totaal gebrek aan kennis van muziek. Maar dat is een andere discussie, die we hier niet gaan voeren. Supergrass dus uit elkaar. Typisch zo’n (britpop)bandje dat eigenlijk het debuut, I Should Coco, nooit meer overtroffen heeft en dat het vooral goed deed op festivals. Supergrass had namelijk wel de gave om de ene na de andere catchy melodie uit de mouw te schudden. Met als hoogtepunt “Alright“. Een gave die Gaz Coombes, voormalig voorman van Supergrass nog steeds heeft. Want Here Come The Bombs, Gaz Coombes' eerste soloalbum, staat er ook weer vol mee. Maar er is ondertussen wel wat veranderd. Coombes heeft de synthesizer ontdekt en Here Come The Bombs is dientengevolge veel elektronischer dan het Supergrass-werk. En dat staat’m wel. Here Come The Bombs doet soms wat denken aan het vroege werk van Muse of The Killers. Een tijd dat beide bands nog niet bombastisch uit de hoek kwamen. Echt catchy singels staan er niet op Here Come The Bombs, maar het niveau ligt over de hele linie wel vrij hoog en dat maakt dit debuut tot een bijzonder aangename plaat. Wat dan weer in de lijn ligt van het Supergrasswerk. Is er dus toch niet zoveel veranderd. Behalve dan dat ik de Oor niet meer lees…
mij=Hot Fruist
4 reacties