Okeeee dan, helaas heeft de power-actie van gisteren niet zijn vruchten afgeworpen. Ik word wakker met een dikke keel, een zwaar hoofd en 5000 liter snot dat spontaan uit mijn neus komt storten. Daar ik een echte bikkel ben [leugens! -red.] blijf ik zo lang mogelijk onder de wol alvorens een kleine maaltijd te genieten in het organisch aanvoelende Babalú, een cafe vol boeken, spelletjes, knick-knacks en ander prullaria, maar vooral ook lekker (vega) eten en koffie. Mij is door de ontzettend streng kijkende IJslandse dame uit de apotheek vermanend medegedeeld dat er niet te veel paracetamol in mag, en dat ik beter voor mezelf moet zorgen “because of the cold, yours and the one outside. You know.” Veel rust en warme dingen doen. Zal ik doen mevrouw.
Omdat we allemaal eigenlijk wel op de een of andere manier brak zijn wordt in goed overleg besloten om maar niets met het middagprogramma te doen. Hoewel hiertoe overgaan wel pijnlijk is, moet ook het verstand af en toe regeren. Een uurtje of drie extra slaap en wat IJslandse paracetamol zal vast helpen, en dat doet het ook opdat ik later op de avond in het prachtige Fríkirkjan kan zijn bij Bedroom Community-helden Ben Frost en Daníel Bjarnason’s project, of stuk, of ding, uitvoering van, oefening in.
mij=Door: Andrew. Foto's: Dennis
Het heet SÓLARIS, en is in zijn simpelste vorm een achteraf verzonnen soundtrack bij een boek (en film) met gelijke naam minus het ‘-je. Nu heb ik het boek nooit gelezen (en de film met Clooney is slechts een slap aftreksel aldus het internet) maar wat je direct al kan opmaken is dat het voor de personen die het audiogeweld van SÓLARIS ondergaan in het verhaal de ervaringen niet bepaald gelukzalig zijn: woorden als beklemmend, drukkend, duister en dreigend dringen zich met gemak vooraan. De persoon of personen komen terecht in steeds wisselende, maar altijd ongunstige omstandigheden. Zijn ze na vele ontberingen net bevrijd van één verzameling narigheid, krijgen ze als beloning een verse portie ellende voorgeschoteld. Wat de personen ook proberen, er is geen ontsnappen mogelijk: uiteindelijk teruggeleid worden naar de bron van alle narigheid is de enige uitkomst.
De mensen in de kerk gadeslaand zie ik overal gesloten ogen, hoofden hangend. Hier is iemand met open mond, daar is iemand nog volledig ingepakt in jas, muts en sjaal. Mensen hangen tegen elkaar aan en ondergaan de muziek. Dit is niet een luisterbeleving, SÓLARIS is een totaalervaring.
Herinneringen van het luisteren naar Bjarnason’s Processions onderdrukkend (die vergelijkbare gedachten opriep, hoewel mogelijk minder zwartgallig) en de alles verterende lust om mijn neus bruut hard te snuiten weg mediterend merk ik dat de pillen niet doen wat ik wil. Helaas moet ik afdruipen naar het hotel, een warme douche, en naar bed. Geen verhalen meer van mij vandaag. Die-hard Dennis gaat wel door met fotos maken.
4 reacties