In zijn kort geleden verschenen autobiografie vertelt Neil Young dat het een writer's block was, dat hem aanzette tot het maken van dit boek. Sinds hij in 2010 stopte met blowen en drinken kon hij geen liedjes meer schrijven en alleen maar werken aan zijn miniatuur spoorbaan, zijn elektrische auto (de LincVolt) en de verbetering van de geluidskwaliteit van streaming audio. Maar er broedde wel iets en dus bracht hij voor alle zekerheid Crazy Horse weer bij elkaar. Wie weet dat het samen spelen en jammen hem inspiratie zou brengen. Als eerste resultaat van die sessies kregen we deze zomer Americana . Een coveralbum – sowieso al een teken van artistieke bloedarmoede – vol klassiekers die door de gitaarmuren van Crazy Horse bewerkt werden. Maar hoe overbodig op zichzelf ook, Americana heeft zijn writer’s block blijkbaar wel doorbroken. Want Psychedelic Pill is gevuld met anderhalf uur muziek (een klassieke dubbelaar). Ik geef meteen toe, niet elke track is even sterk en een aantal songs zijn wel heel erg opgerekt. De gierende opener “Driftin’ Back” klokt bijna een half uur en is daarmee veel te lang om te blijven boeien. Hetzelfde geldt voor “Ramada Inn” en afsluiter Walk Like A Giant (beide een stief kwartier lang). De andere songs duren een minuut of drie, met als uitzondering het acht minuten durende “She’s Always Dancing”. Ik kan de gedachte dan ook niet onderdrukken dat Psycedelic Pill powerplay is, een poging om zijn eigen writer’s block in de luren te leggen. En deels is dat nog gelukt ook. Als “Ramada Inn” binnen, pak ‘m beet, een minuut of zes was gebleven, hadden we er zomaar een klassieke Neil Young-song aan over kunnen houden.
Mij=Reprise
4 reacties