North Atlantic Oscillation is een klimaatfenomeen én een band uit Schotland. Het debuutalbum Grappling Hooks had een prettige aantrekkingskracht op me, want het stond vol elektronisch getinte post/prog/pop-rock die uitermate lekker in het gehoor lag. Eigenwijs fris en vlot. Helaas was hun eerste liveoptreden in Nederland op London Calling (eind 2010) niet al te best volgens 3VOOR12 en op een video zag ik achteraf wel waarom. Naast de ronduit valse zang (het oortje leek het niet goed te doen) waren ze ook met maar drie bandleden waardoor het gelaagde geluid van de band niet helemaal uit de verf leek te komen. Tijdens een gratis optreden in Luxor in Arnhem een jaar later bewees de band wel degelijk ook live te kunnen imponeren. Het was wel even schrikken tijdens de eerste luisterbeurt van het nieuwe album Fog Electric, waar ik me onverwachts stoorde aan de overdaad aan koortjes (al dan niet door de computer opgeschoond) en de dikke mistlaag van synthesizers. Het is wel erg pompeus deze keer, dacht ik nog. Waar het debuutalbum me direct wist te pakken, vergde dit album wat meer draaibeurten en voor sommige stukken wollige dramatiek moest ik gewoon in de stemming zijn, zo bleek later. Voor een deel ligt het ook aan de geluidsmix, want ik had op dit album meer van die pompende drums of gitaren op de voorgrond willen horen zoals op het vorige album. Toch zit er veel verborgen achter de (ja, ik noem het bewust zo) elektronische mist en ontwaar je weer mooie flarden muziek in de lijn van bands als Oceansize, Porcupine Tree, Pink Floyd of Archive. Of denk aan prettige Beach Boys-achtige zang op een glooiend tapijt van stemmige gitaar- en synthesizersoundscapes. Al met al is het daarom toch wel weer een lekker soepje, maar de volgende keer graag met iets meer ballen.
mij=Kscope
4 reacties