Het is de bombast die mij altijd tegen heeft gestaan in het werk van Phillip Boa and The Voodooclub. Ik zal geen flauwe grappen maken over het Teutoonse karakter van zijn werk (daar zorgen landgenoten Rammstein wel voor), maar het kostte me moeite om me daar overheen te zetten en min of meer onbevangen naar Loyalty te luisteren. Want respect heeft de Duitse voorman van The Voodooclub wel verdiend. Zeventien albums is hij inmiddels onderweg en dan laat ik alle verzamelaars, liveplaten en dergelijke buiten beschouwing, anders tellen we een carrière met het dubbele aantal releases. Industrial, gothic en new wave zijn de bestanddelen waar zijn muziek op is gebaseerd, al is hij niet bang om luchtige synthesizerpartijtjes toe te voegen. Het merendeel van zijn liedjes – in de basis relatief klein – wordt opgetuigd met kamerbrede tapijten van toetsen en opgepompte gitaren. Je vraagt je af of er niet iemand Phillip Boa moet overtuigen dat hij zijn kwaliteiten als liedjesschrijver in dienst moet gaan stellen van liedjes in plaats van muren van pompeus geluid. Een liedje als “Want” zou, anders gearrangeerd, een stuk genietbaarder worden. Hetzelfde geldt voor de titeltrack en bijvoorbeeld “Till The Day We Are Both Forgotten” of “Ernest 2”.
Mij=Cargo Records / Sonic
4 reacties