Ere wie ere toekomt: ik kon opnieuw beginnen aan het schrijven van deze recensie toen ik het interview met Poliça in de laatste OOR had gelezen. De bio bij debuutplaat Give You The Ghost rept alleen van de connectie met Gayngs, aangezien Gayngs-opperhoofd Ryan Olson de muziek schreef en die is even ongemakkelijk als die van Gayngs zelf. Dat zangeres Channy Leaneagh (volgens de bio 'Leanagh') pas veel later haar zang erbij opnam, hoor je er niet aan. Alles op Give You The Ghost draait om die zang, die elk moment weer anders en autotune-achtig-maar-niet-autotune vervormd is, en wat mij betreft onuitstaanbaar. In het interview met OOR legt Leaneagh uit dat haar teksten heel persoonlijk zijn – ik versta er werkelijk geen woord van – en dat ze een groot bewonderaar is van The Weeknd, waarbij ik inderdaad hetzelfde ongemakkelijke gevoel krijg. Ik heb R&B nooit leuk gevonden en de hype rondom The Weeknd heb ik net zo min begrepen (die Weeknd-trilogie is overigens net deze week op cd uitgebracht). Je kunt R&B wel in een indiepannetje gieten met live drums, een enkele gitaar en hier en daar een saxofoon zoals Poliça doet, maar dan nog steeds word ik er pas warm van als er wat drive in zit, zoals in de single “Dark Star”. De rest van de plaat heeft dat niet, die stemvervorming verpest het voor mij gewoon. Justin Vernon van Bon Iver is het daarmee oneens, hij noemde Poliça zelfs de beste band ter wereld, zo stond er in de OOR. Waarschijnlijk alleen omdat zijn bandmaat Mike Noyce meedoet. Maar laat ik al die positieve punten vooral aanhalen, en een bijzonder idee is Poliça natuurlijk ook.
mij=Memphis Industries / Munich
4 reacties