Shinedown

Het is alweer 11 jaar geleden dat Shinedown het levenslicht zag in Jacksonville, Florida, dezelfde plaats waar muzikale grootheden zoals Lynyrd Skynyrd, Allman Brothers Band en Limp Bizkit vandaan komen. Sedertdien timmert de band vol aan de weg met robuuste rock en doordachte ballades, gebracht met een flinke dosis pathos en een als met hormonen geïnjecteerde flair die gemeten naar Amerikaanse maatstaven het meest welig gedijt in kolossale stadions. De band bracht eerder dit jaar het goed ontvangen vierde album Amaryllis uit en lijkt nu meer dan ooit ongegeneerd te knipogen naar een met luister bijgezette loopbaan ver binnen de marge van het rockspectrum.

Eigenlijk kwam Shinedown als per toeval tot stand. Toen zanger Brent Smith in 2001 als woordvoerder van zijn toenmalige band – inmiddels roemloos in rook opgegaan in de annalen van de geschiedenis – de burelen van het label Atlantic betrad om een contract te tekenen, had hij zelfs niet in zijn stoutste dromen kunnen vermoeden wat het lot voor hem in petto had. Het contract lag inderdaad klaar om voorzien te worden van een handtekening. Alleen had Alantic enkel interesse in Brent en wel als het boegbeeld van een nieuw te formeren band. Gitarist Zach Myers, toen overigens nog niet ingelijfd als snarenplukkende rechterhand van de flamboyante zanger, geeft zijn visie op deze enigszins in nevelen gehulde affaire. In de kille en sober ingerichte ruimte ergens diep verscholen in de gewelven van poppodium 013 klinkt zijn stem opmerkelijk monter.

mij=Interview: Kanij. Foto's: Tim
'Zoals ik het zie, had Atlantic enkel ogen voor Brent. Weet je, op dat punt in je leven als je net uit school komt en in een band zit en gedreven wordt door adrenaline, dan is er altijd één persoon die de show steelt. In dit geval – volgens Atlantic – was dat Brent. Ik ken de andere jongens van zijn oude band persoonlijk en het zijn allemaal geweldige muzikanten, maar om de één of andere reden, werd Brent als de bepalende factor beschouwd.'
Binnen afzienbare tijd na de ondertekening van het contract had Brent al dan niet op aangeven van Atlantic een nieuwe lading getalenteerde lotgenoten rondom zich verzameld en de geboorte van Shinedown werd een gedocumenteerd feit. 2003 was het jaar waarin debuut album Leave A Whisper op de wereld werd losgelaten. Het werd een eclatant succes met hitnummers als “Fly From The Inside” en “45”. Toch werd de grootste populariteit verkregen met een acoustische cover van het Lynyrd Skynyrd nummer “Simple Man”, een nummer dat opmerkelijk genoeg niet eens op de oorspronkelijke editie van het debuut stond. Zach moet smakelijk lachen als dit onderwerp ter sprake wordt gebracht. Hij zet zijn naar het schijnt onafscheidelijke hoofddeksel ( een moderne versie van de ouderwetse cowboyhoed ) eens recht en leunt gemakkelijk achterover op zijn stoel.
'Ik zat op dat moment nog niet in de band, maar kan het me nog goed herinneren omdat we toen gezamenlijk op tour waren. Een radiostation in Boston had de band gevraagd om een cover song te komen spelen. Aangezien gitarist Jasin Todd toen verloofd was en een jaar later zelfs zou trouwen met Melody van Zant, de dochter van rock 'n' roll legende Ronnie, was de keuze voor Skynyrd's Simple Man voor de hand liggend. Bovendien hadden ze het nummer al eens gespeeld tijdens een bruiloft. Na de radioshow ging het nummer een soort van eigen leven leiden met meer dan een miljoen downloads! Het grappige is dat het oorspronkelijk dus niet eens op Leave A whisper stond, maar later pas werd toegevoegd op een heruitgave.'

Zach kwam al op jeugdige leeftijd met muziek in aanraking en richtte slechts 14 jaar oud al een band op genaamd The Fairwell. Deze groep bestaat nog altijd, maar vanwege het drukke schema van Shinedown worden slechts sporadisch levenstekenen vernomen. In 2005 werd Zach op een nogal opmerkelijke wijze ingelijfd door Shinedown. De herinnering aan deze gebeurtenis tovert na zo veel jaren nog steeds een brede glimlach op het gezicht van de frêle gitarist.
'Je kunt mij beschouwen als de genode gast die nooit vertrokken is! Ik werd aangetrokken als een sessiemuzikant op een moment dat ik even genoeg had van gitaarspelen en met Saliva op tour was als tijdelijke bassist. Kort daarna switchte ik op aanraden van Brent weer naar de gitaar om na het opstappen van Brad Stewart in 2007 de bas weer even tijdelijk ter hand te nemen. Nu ben ik na het vertrek van Jasin de enige overgebleven gitarist en dat terwijl ik strikt genomen dus eigenlijk de niet uitgecheckte hotelgast ben!'
Drie jaar nadat Zach zijn opwachting bij de band had gemaakt, kwam Shinedown op de proppen met het uiterst succesvolle The Sound Of Madness. Het album leverde met “Second Chance” en “If You Only Knew” twee hitsingles van formaat op en zou binnen een tijdsbestek van twee jaar meer dan een miljoen keer over de toonbank gaan. De tour ter promotie van het album was zeer tijdrovend (drie jaar) en minstens even succesvol. Tengevolge hiervan kwamen de studioactiviteiten gedurende vier jaar op een uiterst laag pitje te staan. In tegenstelling tot vele, met name Europese journalisten en fans, ziet Zach deze langdurige onderbreking niet als een opnamegat.
'Mensen spreken voortdurend over een gat, terwijl dat er in feitelijk niet was. Technisch gesproken zijn we er slechts een klein jaar tussenuit geweest. Al die tijd waren we aan het touren. We zijn sowieso niet een band die ieder jaar een album uitbrengt en zijn ook niet geïnteresseerd in het maken van de ultieme rock- of metalplaat. Al wat wij willen, is met elkaar plezier beleven aan het spelen en creëren van nieuwe muziek, muziek die ons zelf aanspreekt en waar we volledig achter kunnen staan. Weet je, die tour voor The Sound Of Madness was heel intensief en meteen nadat die eindigde, zijn we de studio ingedoken. Feitelijk zijn we dus nooit weg geweest. Ik begrijp echter wel waarom het zo aanvoelt in Europa, omdat we hier in vergelijking tot Amerika niet zo vaak optreden. Maar daar komt verandering in aangezien we van zins zijn onze neus hier met grotere regelmaat te laten zien.'

Aan de opvolger van The Sound Of Madness werd begonnen in januari 2011. Voorafgaand aan het studiobezoek lanceerde men nog wel even een akoestische toer omwille van een wel heel speciale reden. 'Die tour was dus gewoon voor ons zelf!' Zach glundert van oor tot oor en slaagt er nog net in zijn hoed op het hoofd te houden als hij samenzweerderig voorover buigt, alsof hetgeen hij op het punt staat te onthullen buitengewoon vertrouwelijk is.
'Het was iets dat we beslist wilden doen. Tot dan hadden we al zo vaak elektrisch gespeeld, dat we simpelweg eens iets anders wilden proberen. Het was ook een soort beloning voor al ons harde werk van de jaren daarvoor. Eigenlijk is het één van onze meest plezierige tours geweest. Gewoon een groepje gasten wat bij elkaar kwam om te spelen, een soort van huiskamerconcert in het groot met als enig doel onszelf te plezieren. Begrijp me niet verkeerd, het was geweldig dat er zoveel publiek op de tour afkwam, maar strikt genomen maakte dat niet uit. We wilden slechts spelen en laten horen dat een 'uitgekleed' nummer minstens even goed is als de elektrische versie. Ik houd van muziek en het spelen er van en wil niet in een band zitten die slechts uit leden bestaat in plaats van muzikanten. Het spelen van goede muziek staat voorop en akoestisch kun je jezelf nu eenmaal moeilijk verstoppen achter een scherm van geluid. Dan blijkt of je echt kunt spelen of niet!'
Het is een bekend feit dat het niet altijd even gemakkelijk is om een opvolger voor een zeer succesvol album uit de hoge hoed te toveren aangezien de algehele verwachting is dat er voortgeborduurd zal worden op de ingeslagen weg. In sommige gevallen kan een dergelijk succes zelfs een verlammende werking hebben op het creatieve proces. Bij Shinedown was hiervan evenwel geen sprake, hoewel een zekere nervositeit wel rondsloop door de wandelgangen van de geest tijdens het schrijven van Amaryllis. Zach licht één en ander bereidwillig toe.
'Als je een succesvol album zoals The Sound Of Madness hebt uitgebracht, dan verwacht iedereen eigenlijk een volgens dezelfde richtlijnen gemaakt product, een soort van deel 2. Wij geloven daar echter niet in. Zowel als mens en als band moet je jezelf voortdurend opnieuw uitvinden en verbeteren. Met Amaryllis zijn we daar mijns inziens volledig in geslaagd. De nummers zijn beter en gevarieerder en het album is in zijn geheel meer evenwichtiger. Ik moet wel bekennen enigszins nerveus te zijn geweest in het begin, maar naarmate het schrijfproces vorderde, verdween dat allengs.'

Amaryllis is van oorsprong de naam van een Zuid-Afrikaanse bloem, die vanwege haar ranke en onopgesmukte verschijning in de wandelgangen omgedoopt werd tot de belladonna onder de bloemen. Een andere, veel gehoorde benaming is die van de naakte vrouw. Beide benamingen omschrijven Shinedown's indirecte ode aan de bloem uiterst effectief. Op Amaryllis laat de band doeltreffend horen uitgegroeid te zijn tot een wereldformatie met een uitgekiende mix van stevige, soms tegen nu-metal aanleunende nummers en meeslepende ballades die ondanks het kale karakter schitteren als diamantjes aan het muzikale firmament. Zoals in de inleiding van dit interview vermeld, werd Amaryllis wereldwijd goed ontvangen en naar aanleiding van de als controversieel ervaren single “Bully” met de bijbehorende rauwe video veelvuldig besproken in elk, zichzelf respecterend rockmagazine. Zach was nogal verbaasd over alle commotie.
'Het is nooit de bedoeling geweest een controverse op te roepen. Zo zitten wij niet in elkaar. Je moet het nummer zien als een reflectie van ons eigen verleden. Als kind was ik al een buitenbeentje en heb vaak te maken gehad met pesterijen. Ook ontving ik met enige regelmaat een paak slaag. Iedereen heeft op een zeker moment in zijn of haar leven wel te maken met een 'bully'. Het nummer heeft als boodschap dat je voor jezelf op moet komen. Jammer genoeg lukt dat niet altijd met woorden, zodat je soms een wat meer fysieke methode ter hand moet nemen om je standpunt duidelijk te maken. De ophef is waarschijnlijk ontstaan als gevolg van de videoclip, maar daar moet je gewoon doorheen kijken.'
Gevraagd naar de toekomst van Shinedown heeft Zach nog een mooi slotakkoord in petto.
'We willen beslist op de ingeslagen weg verder gaan. Ons doel is om alsmaar groter en bekender te worden. Niet alleen in ons thuisland Amerika, maar zeker ook in Europa. Ik ben er heilig van overtuigd dat dit tot onze mogelijkheden behoort. Als eerste hebben we onze zinnen gezet op het spelen in arena's. In Engeland zijn we al bijna op dat punt aanbeland en met een beetje geluk zal het niet lang meer duren voordat het daadwerkelijk zo ver is. In de tussentijd zullen we door blijven gaan met het maken van goede muziek.'