Hoewel ik alle voorgaande albums van the Raveonettes wel kan waarderen bekroop me bij de laatste twee albums een klein beetje het gevoel dat de houdbaarheidsdatum van hun sound (shoegaze met een ferme scheut sixties en noise) toch wel genaderd werd. Ik moet dat gevoel grotendeels toch maar weer opzij schuiven want hoewel ook Observator gewoon doorgaat waar the Raveonettes gebleven waren is er op dit vrij korte (slechts 9 tracks) album toch wel weer genoeg te genieten. Fijne gitaarmelodieën worden verdronken in reverb en de samenzang is mooier dan ooit. Qua geluid en toegankelijkheid kun je dit nieuwe album het best vergelijken met Pretty in Black uit 2005.Observator is namelijk net een beetje meer relaxed qua sfeer en poppier dan de twee vorige albums maar heeft toch ook wel minpuntjes. Niet alle songs weten te beklijven en waar je eerder een hele Raveonettes-plaat na drie keer draaien mee kon neuriën is dat nu toch net wat lastiger. Waar dat aan ligt is moeilijk te zeggen, Sune Rose Wagner schrijft al jaren goede songs voor zijn bandje maar wellicht is het moeilijk om jaar in jaar uit het hoge niveau vast te houden. Wel opvallend mooi zijn de eighties-pastiche “The Enemy” en de nieuwe single “She Owns the Streets”. Classic Raveonettes en nog altijd beter dan vele genregenoten.
mij=Vice
4 reacties