Wanneer de Canadese pers je vergelijkt met grande dames als Regina Spektor en Feist en je ook nog een van de meest veelbelovende singer-songwriters van Montreal noemt, dan schept dat verwachtingen. Deze lofuitingen waren gericht aan Caroline Keating en haar debuutcd Silver Heart. De vergelijkingen snap ik deels wel. Qua stemgeluid doet ze inderdaad denken aan deze zangeressen. Maar dat is eigenlijk ook alles. Keatings eerste cd bevat tien eigenzinnige liedjes waarbij de piano het hoofdinstrument is, sporadisch ondersteund met strijkers, bas en drums. En dat is jammer. Tien liedjes met alleen pianobegeleiding worden op den duur een beetje saai. Waar Regina Spektor en Feist er in slagen om het spannend te houden, verzanden de liedjes van Caroline Keating in eenvormigheid. Het album bevat toch een paar liedjes die deze middelmaat ietwat ontstijgen zoals “Ghosts” en “Ghatsby” waarin de piano dus niet het enige instrument is, en dat werkt. In “The Pier” wordt helemaal uit de band gesprongen met scheurende elektrische gitaren, en die muzikaal aangeklede Caroline Keating bevalt mij het best. Drie goede songs van de tien liedjes is echter te weinig om Caroline Keating in mijn geheugen te griffen en haar cd nog eens op te zetten. De vergelijkingen met Regina Spektor en Feist vind ik op dit moment nog te hoog gegrepen. Ik zou haar adviseren om de volgende keer niet het merendeel van het album alleen in te spelen. Hierdoor zou de variatie toenemen met als resultaat dat ik de cd na het schrijven van het stukje ook nog eens uit de kast zou halen.
mij=Canada/Glitterhouse
4 reacties