Tien jaar geleden debuteerde Cody ChesnuTT (hierna normaal gespeld) op zeer memorabele wijze met The Headphone Masterpiece. Hij zei het zelf alvast maar, en de grootspraak was terecht. Het dubbel-album is even excentriek als geslaagd. De plaat staat vol pocherige, geile en lieve lo-fi songs, door Chesnutt ogenschijnlijk op een brakke computer opgenomen, nadat hij eerst wat flessen wijn soldaat had gemaakt. Checkt u vooral het nostalgie-pareltje “Up The Treehouse”. The Headphone Masterpiece was een typisch gevalletje van 'bewust obscuur' blijven. Daarbij past dat de man daarna van de radar verdween. Je zou het bijna een meesterzet kunnen noemen: laat de mensen maar wachten, de status van D'Angelo wordt ook alleen maar groter zolang het verloren genie zich niet meer onder ons gewone luisteraars begeeft. Cody Chesnutt geeft het goede voorbeeld en is weer boven jan. En met een héél andere plaat dan je zou verwachten. Landing On A Hundred is glossy, extreem toegankelijk en haast teleurstellend klassiek van vorm. Chesnutt citeert als het ware uit het grote soulbook. Maar hij doet dat góed. Als Curtis Mayfield een 'supafly' nummer als “I've Been Life” in 1999 had gehoord was hij uit zijn rolstoel opgestaan om een dansje te maken. 'Since my birth I've been the greatest'. Praatjes maken is de man echt niet verleerd. De band swingt er zeker in de openingsfase op los. Later wordt de sfeer wat contemplatiever en bewijst Chesnutt dat hij niet doof is voor de moderne tijd. “Don't Follow Me” is grimmig als Kanye West met een 808 Heartbreak. Ook uit de eigen klassieken wordt geciteerd want “Everybody's Brother” is een nieuwe versie van Chesnutts signature song “The Seed”. 'I used to smoke crack back in the days.' Het kippenvel-prijsnummer heet hier “Chips Down (In No Landfill)”, en is muziek in hart-vorm. De piano hamert de polsslag, de beat bonkt in je borstkas, terwijl de emoties door je lijf stromen. 'I-i-i-i-i sold my radio'.
mij=One Little Indian/Konkurrent
4 reacties